آراستگی در اجتماع

رسول خدا می فرماید کسی که روزی خود را با کار و تلاش تهیه کند در قیامت در شمار انبیاء قرار می گیرد و ثواب آن را دریافت می کند و نیز می فرمایند کسی که شب را در حال خستگی ناشی از کار بگذراند کاری که برای درآمد حلال بوده است شب را آمرزیده به سر آورده است. شخصی امام صادق(ع) را در هنگام کار کردن در آفتاب سوزان مشاهده کرد ایشان برای خدمت به امام گفتند: شما بروید و در سایه استراحت کنید من این کار را انجام می دهم امام بلافاصله فرمودند: دوست دارم خودم برای کسب روزی رنج بکشم و آفتاب بخورم.
نقش کار در زندگی بسیار سازنده است نه تنها از آن جهت که صرفاً به درآمدزایی می انجامد بلکه از نظر تأثیری که بر انسان می گذارد و شخصیت او را پرورش می دهد و استعدادهای او را شکوفا می کند. کار کیمیاست و مس وجود انسان را به طلا تبدیل می کند. امیرالمؤمنین می فرماید: اگر نفس خود را به کار مشغول نکنی او تو را مشغول خواهد کرد. مسئله کار در زندگی همه ما تأثیرگذار است. اما اشتغال در عصر حاضر دیگر خانم و آقا ندارد و بسیارند خانم هایی که در محیط های کار مشغولند و توانایی و استعداد خود شان را بروز می کنند. موضوعی که در کنار اختلاط دو جنس در محل کار به وجود می آید این است که انصافاً هر کدام از این ها با چه ظاهر و پوششی باید در محل کار ظاهر شوند و آیا اصلاً ظاهر آنها و چگونگی یونیفرم آنها مهم است و آیا می تواند باعث بهبود کارکرد همکاران شود یا نه.
امام صادق(ع) می فرمایند خود را به وسیله لباس، زیبا کنید، زیرا خداوند زیباست و زیبایی ها را دوست دارد(۱)
حقیقت این است که نوع پوشش افراد حکایت از جهان بینی، ارزش ها و باورها و طرز فکر آنها دارد. در همه جوامع تغییر و نوآوری مورد پسند است و آراستگی ظاهری، نظم در پوشش، نظافت شخصی و پوشش رنگ های شاد، از شادابی، انضباط درونی و نظم فکری افراد ناشی می شود. اما این تحول و نوآوری باید متعادل بوده و اگر بر اساس معیارهای منطقی و عقلانی صورت نگیرد موجب هنجار شکنی واز بین بردن حریم ها خواهد شد.
چنانچه آراستگی ظاهری و پاکیزگی نقش مهمی در جاذبه ظاهری فرد داشته و تا حدودی حاکی از باطنی بدور از آشفتگی می باشد. آراستگی عاملی برای آرامش روحی و روانی آدمی است و نشان از وقار شخصیت افراد است و در مقابل بی نظمی ظاهری نشان از بی ثباتی و عدم طمأنینه روحی او دارد. حال اگر این آراستگی ظاهری به همراه رسیدگی به درون و آراستگی باطن باشد موجب تعادل شخصیت آدمی و نفوذ فرد در دل دیگران می شود و محبوبیت را افزایش خواهد داد.
اما بسیاری از ما نمی توانیم تمایزی بین آراستگی بخصوص در وجه ظاهری آن با آرایش و آراستگی های کاذب به وجود آوریم و فکر می کنیم وقتی صحبت از آراستگی بویژه در محیط های کاری به میان می آید منظور آرایش و پوشش های جذاب و جلب توجه کننده است. غافل از اینکه نظم و آراستگی مقوله ای جدا از آرایش و پوشش های نامناسب و به زعم بعضی مد گرایی است.
چرا که محیط های کاری که خانم و آقا در کنار یکدیگر مشغول به کار هستند باید از کلیه عوامل ایجاد گناه و کشش های درونی عاری باشد و زمینه ای را فراهم کند که حتی الامکان این دو جنس بتوانند به دور از نوع جنسیتشان در کنار یکدیگر کار کنند و کلیه تمرکز و توجه شان را معطوف به نتایج و بازده کاری خود متراکم نمایند. چه اینکه این عامل حتی می تواند با ایجاد زمینه های تنوع خواهی و دامن زدن به هوس در افراد، کانون خانواده را نیز متلاشی نماید. خداوند حکیم نیز آرایش کردن و استفاده از زیورآلات را فقط برای همسر و محارم جایز دانسته است.
پیامبر اکرم(ص) عفت را زینت زنان ذکر می کنند(۲)
بنابراین می توانیم آراسته و تاثیر گذار باشیم اما نه با جذابیت هایی که تنها بر زیبایی ظاهری ما خواهد افزود و جز ایجاد لذت برای دیگران و برآوردن نیازهای شخصی از جمله جلب توجه نتایج مهم دیگری را در بر ندارد. البته لازم به ذکر است که در بحث از امتناع از آرایش روی صحبت ما هم آقایانند و هم خانم ها . چرا که آقایان نیز با پوشش نا مناسب می توانند محیط کار را به فضایی برای خود نمایی تبدیل نمایند. پی نوشتها:
۱- وسایل الشیعه، ج ۳
۲- نهج الفصاحه، ص ۴۲۵
فهیمه کهتری