۲.ویژگی‌های دوران نوجوانی (قسمت دوم)

بسم الله الرحمن الرحیم
کارشناس: استاد تراشیون
عنوان: ویژگی های دوران نوجوانی، قسمت دوم

ویژگی های دوره نوجوانی:
۱- استقلال طلبی
۲- گرایش به گروه همسالان
نوجوانان وقتی به این مرحله از زندگی می رسند، رفیق باز می شوند.
این تجربه را شاید داشته باشیم که بچه ها در دو دوره سنی خیلی گرایش همسالان پیدا می کنند: یکی حدود ۵-۴ سالگی تا ۷-۶ سالگی، و دیگری در دوره نوجوانی
شاید اگر بخواهیم تشبیه کنیم اینطور بیان می شود:
حتما دیدید که در مدارس ابتدایی، بچه هایی که مدرسه می آیند، همه چیزشان معلمشان است. مثلا اگر در کلاس اگر بچه ها اذیت کنند و سر و صدا داشته باشند و معلم بپرسد که چه شخصی بود؟ همه بچه ها سریع انگشت به طرف فرد اذیت کننده می رود.
اگر همین مسئله در دبیرستان دوره اول اتفاق بیفتد. اگر یک دانش آموز سرکلاس سر وصدایی کند. بچه ها سکوت می کنند. و به معلم نمی گویند که چه کسی بوده است.
در ذهن خودشان می گویند که اگر معلم ناراحت می شود بشود ولی رفیق نباید ناراحت بشود.
این نشان می دهد که به این مرحله رسیدند که همسالان و رفیق هایشان برای آنها مهم می شود.

۳- الگوگیری از همسالان و دوستان
عجیب تر از مهم بودن دوستان این است که بچه ها از همسالان و رفیق هایشان تأثیر می پذیرند. لذا ما باید این ویژگی را بشناسیم و برای آن مدیریت و برنامه داشته باشیم.
چند نکته:
• ما باید بستر و زمینه ای را حتی در دوران قبل از نوجوانی برای فرزندان فراهم کنیم که با گروه های همسال سالم بیشتر باشند.
مثلا انتخاب مدرسه در اینجا خیلی مهم است. هیئات مذهبی و مساجد خیلی کمک کننده است.
اگر فرزند ما دوستان خوبی را انتخاب نکرده باشند بدانید که ناگزیر به سمت دوستان می رود و آسیب می بیند. لذا ما باید مهندسی تربیتی داشته باشیم.
• معمولا در تربیت نباید نگاه به گذشته و حال باشد. بلکه در تربیت موفق باید یک نیم نگاهی به آینده داشته باشیم.
مثلا ما در ۹-۸ سالگی فرزند زمینه ای را فراهم می کنیم که دوستان خوبی در کنار او باشد و نگاهمان به آینده است تا این دوستی ها تا دوره نوجوانی و حتی جوانی ادامه پیدا کند.
این در سیره اهل بیت (ع) هم بوده است. نقل است که پیامبر اکرم (ص) همراه با صحابه در حال عبور از مکانی بودند. کودکی را می بینند، به سمت او می روند و شروع به محبت کردن و احوال پرسی از او می کنند.
یکی از صحابه پرسید که این کودک چه کسی بود؟
حضرت می فرمایند که این کودک همبازی حسین (ع) بود.
یک نکته ی جالب تاریخی که در بحارالانوار آمده این است که همین کودک همراه امام حسین (ع) در کربلا بوده و شهید شده است. یعنی این تبدیل به یک دوستی پایدار شد.
گاهی باید از دوران کودکی پایه دوستی های فرزند را بریزیم تا کمتر در دوره نوجوانی و جوانی آسیب ببینند.