در جنوب شهر شوشتر، پس از خرابه های حصار شهر، در پشت بقعه امامزاده عبد اللّه، کمی دورتر از پلهای شاه علی و لشکر، بقعه إمام راضاعلیه السلام دیمی واقع ( دیار شهریاران، بخش أوّل، ۴/۱ – ۵۸۳ و علیه السلام علیه السلام علیه السلام ؛ ابن بطوطه، سفرنامه، ۲۰۲/۱. )
است، ابعاد بقعه ۸ * ۱۰ متر است و بقعه یک اتاق کوچک است که در سمت جنوب آن آثار محراب کوچکی با گچبری سبک صفوی یا اوایل قاجار که جلوه ای دارد باقی مانده است. گنبد بقعه میل مضرس است که شش طبقه دارد و بر فراز آن علمک کوچکی از کاشی نصب است.
بنا تاریخ و تزیینی ندارد، شیخ شرف الدین شوشتری این بقعه را در ردیف پنجم یادداشتهای خطی خود ذکر نموده و نوشته است: «دیم» به کسر دال و سکون یا و میم، به لفظ شوشتری جای بی آب را گویند. در شوشتر سه بقعه به این نام هست و مردم معتقدند حضرت رضاعلیه السلام از شوشتر برای مسافرت عبور کرده و این سه محل مکانهای توقف آن حضرت است، ولی احتمال دارد منشأ آنها «خواب» باشد…(دیار شهریاران، بخش أوّل، ۱/علیه السلام علیه السلام علیه السلام . )
أحمد اقتداری، مؤلف دیار شهریاران می افزاید، مسافرت حضرت رضاعلیه السلام از طریق اهواز به خراسان، تا اهواز معلوم است ولی از اهواز به شوشتر معلوم نیست، شاید از راه دیگر رفته باشند و مرحوم سید عبد اللّه شوشتری مؤلف تذکره شوشتر این کلام را به عوام نسبت می دهد و خودش اعتنایی به آن نمی کند.
