زیدیه

اشاره[۱]   قاسم بن ابراهیم، معروف به قاسم رَسّى، از نوادگان امام حسن مجتبى(علیه السّلام) و بزرگ ترین متکلم و نظریه پرداز کلام و فقه زیدیه است. وى در سال ۱۶۹ق در مدینه متولد شد و در سال ۲۴۶ق در […]

زیدى مذهبان حداقل از نیمه قرن سوم تا نیمه قرن دهم هجرى قمرى در شمال ایران حضور داشتند. این هفت قرن را مى توان به چهار دوره و مقطع اصلى تقسیم کرد. در مورد برخى از این مقاطع به برکت

سنت فقهى، زیدیان به زیدبن على نوه امام حسین(ع) و برادر ناتنى امام پنجم شیعیان دوازده امامى، محمد باقر(ع) که در سال ۱۲۲/۷۴۰ در جریان یک شورش نافرجام علیه هشام خلیفه اموى در کوفه به قتل رسید باز مى گردد.

بر اساس خبرهایى که از پیامبر گرامى اسلام در خصوص ظهور مهدى رسیده، باور به اصل مهدویت و انتظار موعود همواره و از همان دهه هاى نخست پس از وفات پیامبر در میان مسلمانان مطرح بوده است. اولین گزارش ها

شیعیان هم بنا به دلایلی (از جمله دامن زدن خلفای جور به اختلاف آراء مذهبی برای نیل به مقاصد شوم سیاسی خود و نیز ممنوع کردن ائمه ی معصوم (علیه السلام) از نقل و بیان حقایق و معارف اسلام ناب

مناسبات میان دو گرایش عمده شیعه, یعنى امامیه و زیدیه, از همان آغاز شکل گیرى این دو گرایشْ وجود داشته است. گرچه در کوفه رجال شیعه در گرایش هاى مختلفى دسته بندى مى شدند, اما در قرن دوم هجرى با

امام زید بن علی بن الحسین (علیه السّلام) و تأسیس مذهب زیدیه زیدیه به شاخه‏ای از مذهب تشیع گفته می‏شود که به امامت زید بن علی بن الحسین(علیه السّلام) معتقدند و خود را پیرو او می‏دانند.۱ شیخ مفید در تعریف

امام زید بن على بن الحسین(علیه السّلام) و تأسیس مذهب زیدیه   زیدیه به شاخه اى از مذهب تشیع گفته مى شود که به امامت زید بن على بن الحسین(علیه السّلام) معتقدند و خود را پیرو او مى دانند. در