برخی از عوامل ناخوشایند عبارتند از:
ناراحتی جسمی ناشی از نشستن در کلاس به مدت طولانی یا دشواری دیدن تخته سیاه، ناکامی ناشی از ناتوانی در دریافت تقویت از معلم در برابر انجام دادن رفتار مطلوب، سنجیدن معلومات شاگردان در مورد مطالبی که قبلاً به آنان آموخته نشده است، سعی در تدریس مطالبی که بالاتر از سطح درک و استعداد شاگردان باشد، نبودن بازخوردهای به موقع در کلاس، شرکت کردن شاگرد در کلاسی که شاگردان آن از نظر استعداد، در سطح پایین‌تری قرار دارند.
به طور کلی بعضی از عواملی که ممکن است در جریان یادگیری باعث دلسردی دانش‌آموزان شود، عبارت است از:
– بی‌توجهی معلم به علاقه، رغبت و استعداد دانش‌آموزان.
– استفاده محض از روش‌های تدریس سنتی مانند حفظ و تکرار و یا سخنرانی و عدم برانگیختگی حس کنجکاوی دانش‌آموزان.
– مجبور ساختن دانش‌آموزان به انجام تکالیفی که سطح دشواری‌شان خارج از توانایی آن‌ها است.
– از دست دادن حس اعتماد به نفس در نتیجه شکست در حل مسائل و یا انجام فعالیت‌های یادگیری.
– گرفتن نمره کم در امتحانی که معلم قبلاً محتوای آن را آموزش نداده است.
– مجبور ساختن دانش‌آموز به رقابت با کسانی که از او توانایی بیشتری دارند.
– بی‌توجهی معلم به کوشش‌های دانش‌آموزان.
– مجبور ساختن دانش‌آموزان به ساکت و آرام نشستن در کلاس و گوش دادن به سخنرانی‌های خسته کننده معلم.
معلمان و مربیانی که وظیفه تعلیم و تربیت را به عهده دارند، برای آن‌که بتوانند وظیفه خود را انجام دهند و رغبت به یادگیری بیشتر را در شاگردان به وجود آورند، باید بدانند که چگونه می‌توانند در اجرای این منظور از عامل انگیزش بهره گیرند.
