فاطمه زهرا (علیها السلام) با گروهی از زنان مسلمان که بنا به نقل واقدی ۱۴ نفر بودند، از مدینه حرکت کردند و روانه اُحد شدند تا از نزدیک جریان کار و حادثه هولناک را ببینند و پیامبر خدا را ملاقات نمایند.
حضرت فاطمه زهرا (علیها السلام) با آن گروه از زنان که دلشان میتپید و از آسیب رسیدن به پیامبر صلّی الله علیه وآله وسلّم نگران بودند پس از مدت کوتاهی توانستند خود رابه اُحد یا بهتر بگوئیم به میدان رزم برسانند.
وقتی آمدند که، پیامبر خدا چند روز پیش در هنگام رزم سراسر بدنش مجروح شده بود، ناراحتی حضرت زهرا (علیها السلام) به اندازه ای بود که نمی توانست آب بیاشامد، در این صحنه زنهای مسلمانی که با حضرت زهرا (علیها السلام) بودند، نگفتند: چون ما زن هستیم باید در خانه بنشینیم، بلکه آنها را تعلیم به حقایق و درخشان اسلام را به خوبی از رسول خدا میآموختند و به وظیفه خود آشنا بودند، حجاب اسلامی آنها موجب نمی شد که دست از وظیفه خود بردارند از اینرو هر کدام مشکی پر از آب کرده و به دوش میگرفتند و به رزمندگان آب میدادند، زخم خوردگان را مداوا مینمودند.
تا آنجا احساس وظیفه میکردند که خود حضرت زهرای اطهر (علیها السلام) نیز غذا و آب به دوش میکشید و از پادر آمدگان میدان رزم پرستاری میکرد و به کمک امیرالمؤمنین علی علیه السلام زخمهای پیامبر را شستشو و مداوا مینمودند.
پس از این داستان میآموزیم که زنان هم می توانند با حجاب کامل در اجتماع خدمت کنند.
