کافی است یک خاطره بد از یک روز کاری داشته باشید. اینجاست که دیگر رویدادهای آن روز را نخواهید دید. یا از یکی از آشناها به دلیلی دلخور باشید. اینجاست که هیچ نکته مثبتی از او پیدا نمی‌کنید. این یک آزمایش علمی در روان‌شناسی است. به این خطای دید، اثر هاله‌ای می‌گویند.
در ماجرای واکسن، خطای هاله‌ای چطور عمل می‌کند؟
خطای هاله‌ای اثر خباثت رسانه‌ای است که باعث می‌شود بخشی از جامعه تحت تأثیر تلخی اخبار کرونا، جزئیات را نبیند و واقعیت را گم کنند. برخی رسانه‌ها با تلخی مرگ‌ومیر، ذهن را درگیر می‌کنند. برای تلخ‌تر کردن ماجرا سراغ کرونای سلبریتی‌ها می‌روند. اینجاست که کرونای یک بازیگر خانم تئاتر از مرگ ده‌ها پرستار و مردم عادی برای ضدانقلاب باارزش‌تر می‌شود؛ البته هر دو بد است اما یکی بیشتر اثر هاله‌ای می‌سازد. اثر هاله‌ای که ایجاد شد، تلخی را منتقل به یک عامل تخیلی می‌کنند تا مخاطب اسیر شود.
اجزای این پروژه رسانه‌ای بدین ترتیب است:
اول: مرگ‌ومیرها را بسیار برجسته می‌کند.
دوم: بین مجموعه‌ای از علل، تنها واکسن را نشان می‌کنن.(تا اینجا اثر هاله‌ای).
سوم: کمبود واکسن را گردن رهبر انقلاب می‌اندازند! چرا؟ منع رهبر انقلاب از واکسن آمریکایی.
حالا مرور کنیم ببینیم برخی چطور تحت این اثر هاله‌ای مفتون می‌شوند و واقعیت را نمی‌بینند و کار چنان بیخ پیدا می‌کند که طنین اهریمن می‌شوند.
رهبر انقلاب روز اول اعلام می‌کند هم واکسن تولید کنید و هم بخرید، اما نه واکسن آمریکایی. مشکل نیز در برند نبود؛ به تولیدکننده آمریکایی و انگلیسی اعتماد نیست. اگر همین برند در جای دیگر تولید می‌شد واردات آن منعی نداشت.
اما نظام چه کرد؟ از همان روز اول ۱۶ میلیون دوز واکسن کواکس پیش‌خرید کرد؛ پیش از هر کشوری. آن‌هم به دلیل تحریم‌ها، واکسن ۱۶ دلاری را ۵۷ دلار صورت کردند. جهت مقایسه اینکه قیمت تمام شده واکسن ایرانی ۸ دلار است. با این حال ایران مشکل پرداخت نداشت. مسئله این بود که واکسن نمی‌دادند. چه کسانی؟ همان اهریمنی که رسانه‌های شیادش امروز اخبار مرگ‌ومیر را در ایران توزیع می‌کنند. همان‌ها که برای اخبار کرونا در جهان حناق گرفته بودند، واکسن ندادند تا ۱۶ ماه. بعد ۱۶ ماه وزارت خزانه‌داری آمریکا مجوز داد. چه اتفاقی افتاده بود؟ در ۲۴ خرداد ایران به جمع ۵ کشور تولیدکننده واکسن در جهان پیوست. همین. زمین‌گیر شدند.
اثر هاله‌ای را مراقبت نکنیم دچار کوررنگی شده و دشمن را رها و خودزنی می‌کنیم. «زیباکلام» و «صادقی» سرنوشت همه مسخ شده‌های پای منبر خناسان رسانه‌ای‌اند. بترسیم ازین سرنوشت.
(محسن مهدیان)
