امشب همه عالم به غم نشسته واویلا واویلا قلب تمام شیعیان شکسته. واویلا واویلا
دشمن تو را آورده از مدینه. واویلا واویلا
کشته تو را مولا به زهر کینه واویلا واویلا
دشمن بی دین توحشیانه واویلا واویلا
برده ترااز خانه ات شبانه. واویلا واویلا
این غم تورامولا نموده آبت. واویلا واویلا
بردند تو را در مجلس شرابت واویلا واویلا
دربزم می مولا شدی پریشان. واویلا واویلا
یاد لب خونین و چوب خزران. واویلا واویلا
ازداغ تو امشب به شورو شینم. واویلا واویلا آقا به یاد زینب و حسینم واویلا واویلا
از داغ تو ریزم سرشک دیده. واویلا واویلا
یاد توو حسین سر بریده واویلا واویلا
زهر جفا زدبردلت شراره. واویلا واویلا
اما نشدجسم تو پاره پاره. واویلا واویلا
مظلوم چون حسین کسی ندیده واویلا واویلا شد پیکر جدت به خون تپیده واویلا واویلا
گل وجودت را ز شاخه چیدند. واویلا واویلا
اما سر جدت حسین بریدند واویلا واویلا
پیکر پاکت روی دوش یاران واویلا واویلا
جسم حسین پامال سم اسبان واویلا واویلا
زخم تو با زخم زبان نمک خورد واویلا واویلا زینب کنار قتلگه کتک خورد. واویلا واویلا
شاعر:رضا یعقوبیان
***
ای جلوه ی حُسنِ جمال ایزدی
تو نور حیّ سرمدی
امامِ هادی سیّدی یا سیّدی
دعا کن آقا در مسیر بندگی
رها شوم از هر بدی
امامِ هادی سیّدی یا سیّدی
ابنُ الرّضا یوسف آلِ طاها
ای مرقدِ تو قبله گاهِ دلها
ما را بِخَر به حقّ نام زهرا،به حقّ مولا
امامِ هادی امامِ هادی…
برای ما دلدادگانِ عشق تو
ذکرِ علی عبادت است
راه تو راه خیر و هم سعادت است
ای چارُمین علیِ معصومین قسم
بر نامِ آسمانی ات
آرزوی سینه زنان شهادت است
دلهای ما خالی زِ درد و غم کن
ما را شَها عزیز و محترم کن
در راه دین مدافع حرم کن،غرق کرم کن
امامِ هادی امامِ هادی…
ای نوه و نورِ دلِ امام رضا
به زهر کینه و جفا
پاره جگر شدی به شهر سامرا
به دست شَهوَت پیشگانِ دون صفت
وَ در غبارِ فتنه ها
پاره جگر شدی به شهر سامرا
برای تو ارض و سما بگرید
هم اِنّما هم هَل اتیٰ بگرید
شیر خدا با مصطفیٰ بگرید،زهرا بگرید
امامِ هادی امامِ هادی…
***
دلخون و مضطرم ، دارم از دنیا میرم
بی صدا می سوزم و ، بین غربت می میرم
سنگینه بغض غم،بسته راه هرنفس
مثل مرغی میزنم، بال و پر کنج قفس
خسته ام ای خدا – از شهر سامرا
می شوم راحت از این غصه ها
در موجی ازبلا- می زنم دست وپا
شعله زد بر جانم زهر جفا
واویلا واویلا ….
با داغ روضه ی ، کوچه ناله میزنم
مثل جدم مرتضی، دست بسته بردنم
افتادم بین راه ، مثل زهرا مادرم
روی خاک کوچه ریخت، اشک چشمان ترم
شبانه آمدن – بین خانه ی من
مرا از سر سجاده بردن
گرچه صبرم ربود- اما هرچه که بود
صورت همسرم نشد کبود
واویلا واویلا ….
منکه دور از وطن ، مبتلا بر غربتم
دشمن بی رحم من ، کرده هتک حرمتم
بیست سال بی کسی ، دیده ام خیلی عذاب
مردم و زنده شدم ، من کجا بزم شراب ؟!!
جانم آمد به لب – سوختم درتاب و تب
یاد عمه ی مظلومه زینب
این کجا آن کجا ؟ – وای ازاین ماجرا
خیزران و سرو طشت طلا
یاحسین یا حسین …
حسین رحمانی
