مولیبدن یک ماده غذایی ضروری برای بدن انسان ها و حیوانات است . مولیبدن معمولا در کبد ، کلیه ، غده آدرنال و استخوان متمرکز است . لازم به ذکر است که مولیبدن به عنوان یک جزء سازنده چندین آنزیم ایفا نقش می کند . ۱- سولفات اکسیداز که در واکنش ها و متابولیسم های آمینو اسیدهای سولفوردار نقش دارد.
2- گزانتین اکسیداز که در اکسیداسیون پیورین و پیریمیدن و تولید اسید اوریک نقش دارد.
3- آلدهید اکسیداز که در اکسیداسیون آلدهیدها ایفای نقش می کند .
کمبود مولیبدن
کمبود مولیبدن به ندرت اتفاق می افتد و در صورت ایجاد کمبود ، اختلالات شدیدی را به همراه دارد. در صورت نبودن سه آنزیم مولیبدن ، ناهنجاری های متابولیکی در کوفاکتور مولیبدن ظاهر و مشخص می شود . هر دو کمبود مولیبدن و ناهنجاری های متابولیکی با دفع غیرعادی متابولیت های سولفور و کاهش غلظت اسید اوریک و افزایش دفع هیپوگزانتین و گزانتین از بدن همراه است .
عدم وجود سولفیت اکسیداز در اختلالات متابولیکی منجربه مرگ در سنین پایین میشود.
مقدار توصیه شده روزانه
میزان مصرف مولیبدن براساس واحد میکروگرم / روز به شرح زیر است :
– سن ۶-۰ ماهه مقدار ۳۰-۱۵ میکروگرم / روز
-” ۱۲-۶ ” ۴۰-۲۰ ”
” ۳-۱″- ساله ۵۰-۲۵ ”
۶-۴ ” ۷۰-۳۰ “-
– ” ۱۰-۷ ” ۱۵۰-۵۰ ”
-جوانان و بزرگسالان ۲۵۰-۷۵ ”
متوسط میزان جذب مولیبدن برای افراد بالغ در دامنه حدود ۲۴۰-۷۵ میکروگرم / روز است . که این دامنه در افراد با وزن های متفاوت مختلف است .
منابع غذایی :
از جمله منابع غنی از مولیبدن می توان به غلات ، دانه های گیاهی ، سبزیجات پربرگ اشاره کرد. این مقدار در غذاها وابسته است به محتوای مولیبدن در خاک . مولیبدن در بدن دارای جذب بسیار خوبی است اما میزان دسترسی آن تحت تاثیر محتوای غذا متفاوت است.
مسمومیت :
مسمومیت حاصل از مولیبدن خیلی بیشتر از کمبود آن است. معمولا این مسمومیت در گله ای از حیواناتی دیده می شود که در مزرعه از خا ک هایی تغذیه می کنند که حاوی مولیبدن با غلظت بالا هستند. با مصرف ۱۵-۱۰ میلی گرم /روز مولیبدن انسان دچار بیماری حاد نقرس می شوند.
تحقیقات اخیر:
تحقیقات نشان داده که میزان جذب مولیبدن در سبزی های پربرگ خیلی بیشتر از دانه های سویا است.
