نجوا با مولا

ای کسی که روزه دار واقعی این ماه هستی .
ای کسی که رحمت خدا به ما به خاطر وجود مبارک توست . ای
یوسف گم گشته فاطمه (س) ، ماه رمضان دیگری آمد و تو نیامدی
. در این ماه دل خوش دارم که برخی اعمالم ، مثل اعمال
شماست. ای عزیز دل، در سحرگاهان ، وقتی به عبادت
و نیایش مشغول می شوم، با خود می گویم که امامم نیز اکنون
در حال نیایش است. راستی آقاجان در قنوت نماز شبهایت نام
مرا نیز یاد نما تا به آبروی تو ، خدا نظری به من خسته دل
نماید. هنگام غروب که دعای دل انگیز ” ربنا” فضا
را عطرآگین می کند ، بغض گلویم را می فشارد که آقایم اکنون
کجاست ؟ کجا بر سر سفره افطار نشسته است ؟ با چه چیز افطار
می کند؟ وقتی ندای ملکوتی اذان بلند می شود ، به سر سجاده
نیاز می نشینیم تا برای لحظاتی کوتاه هم که شده ، مثل شما
باشم . آه که چقدر دلم می خواهد ، هنگام نماز به شما
اقتدا نمایم و پس از آن با طعامی از دست مبارکتان ، افطار
نمایم .
اماما! همه آرزویم دیدن روی شما و درک
وجود شماست . اما چه کنم که هنوز لایق این نعمت الهی نشده
ام . هنوز چشمانم برای دیدن رخ دلربایت پاک نشده ، هنوز
قلبم و وجودم از ناپاکیها ، تزکیه نگردیده است . مهدی جان ! کرمی کن تا در این ماه به درجه
ای از خودسازی برسم تا در عید فطر پاداش روزه داریم ،
دیدار روی ماهت باشد و اینکه بر لبانت لبخندی از سر رضایت
و خشنودی از اعمال من نقش بندد.
ای جان دل ! مرا رها نکن که به هدایتت
محتاج و نیازمندم . آقا تو فرزند آن بزرگوارانی هستی که
سوره هل اتی در وصفشان نازل گردید ، پس این گدا را ناامید
از در خانه ات مران که محتاج دعا و عنایتت است