نقبی به گودال سیاه بهائیت

دین و مذهب همواره عاملی سرنوشت ساز در تحولات کشورها بوده و جنبش های اجتماعی فراوانی به نام آن در سراسر جهان به ویژه ایران شکل گرفته است. در این میان، استفاده از مذهب و علائق دینی مردم برای ایجاد تغییرات گسترده سیاسی و اجتماعی حکم شمشیر دو لبه را دارد؛
زیرا هم می تواند از جانب مصلحان دلسوز و صادق در جهت بهبود اوضاع به کار گرفته شود و هم می تواند ابزاری فریبنده در اختیار استعمارگران باشد تا در پوشش آن به اهداف خود جامه عمل بپوشانند. تأسیس فرقه ضاله بهائیت در سده اخیر نمونه ای کوچک از بازیچه قرار گرفتن دین به دست استعمارگران برای تحقق اهداف شومشان است. در نوشتار ذیل مروری گذرا بر فعالیت این فرقه استعمار ساخته از بدو پیدایش تاکنون خواهیم داشت.
ریشه بهایی گری
بهایی گری از بابیت و بابیت خود از شیخی گری سرچشمه گرفته است.
بابیه را شخصی به نام سید علی محمد شیرازی بنیان نهاد. وی در سال ۱۲۳۵ قمری در شیراز به دنیا آمد. در دوران کودکی پدرش را از دست داد، به همین سبب تحت کفالت دایی اش قرار گرفت و در کنار او به کسب و کار در «کمپانی ساسون» پرداخت که به کار تجارت تریاک اشتغال داشت. وظیفه وی در آغاز این همکاری، انجام کار بسیار دشوار «تریاک مالی» بود. او وظیفه داشت تا هر روز بیش از ده ساعت در زیر آفتاب سوزان بندر بوشهر و اغلب بر روی بام کاروانسراها به این کار بپردازد. بسیاری از کارشناسان بر این عقیده اند که حداقل روزی ده ساعت کار در زیر آفتاب سوزان بندر بوشهر به مشاعر وی آسیب رسانده و از او موجودی «مالیخولیایی» ساخته بود که ادعای تصرف در ماه و ستارگان را داشت! این نکته در خاطرات دالگورکی (۱) سفیر کبیر روسیه در ایران نیز آمده است.
بابی ها و بهایی ها سید علی محمد شیرازی را صاحب «علم لدنّی» می دانند و در این باره به شدت مبالغه می کنند: «تا سید باب به محضر سیدرشتی ورود فرمودند، با این که حضرت باب جوانی بود بیست و چهار ساله و سید (رشتی) مردی پنجاه ساله، این تاجری محقر و آن عالمی موقر، درس را احتراماً له موقوف نمود و توجه تلامیذ را به صحبت حضرت باب معطوف فرمود و در حین صحبت چنان احترامات فائقه و تکریمات لائقه از مورود نسبت به وارد ظاهر می شد که همگی در شگفت و حیرت افتادند و مسائلی از آثار ظهور موعود در میان آوردند که پس از این مقدمات و بروز داعیه ایشان همگی طلاب آن مسایل را راجع به سید باب دانسته و غرض سید کاظم رشتی از این مسایل و اذکار آن بود که به طلاب بفهماند حضرت باب، قائم موعود و مهدی منتظر است …» (۲)
او شش مرتبه ادعای خود را تغییر داد. در مرتبه اول ادعای «ذکریت» کرد. در مرتبه بعد ادعای «بابیت» نمود و خود را باب امام زمان (عج) و واسطه خیر و فیض بین او و مردم نامید. در مرتبه سوم خود را مهدی موعود دانست. در مرتبه چهارم ادعای «نبوت» کرد، در مرتبه پنجم ادعای «ربوبیت» ودر مرحله ششم دعوی «الوهیت» نمود!
ادعاهای پی در پی باب ادامه داشت تا این که شورش بابی ها در سال های اولیه سلطنت ناصر الدین شاه موجب شد تا او را به جوخه اعدام بسپارند. سربازان برای اجرای حکم، وی را با طناب بستند و در مقابل یک دیوار تیرباران کردند. تفنگ های آن ها هنگام شلیک دود فراوانی می کرد؛ به همین سبب پس از اجرای حکم و هنگامی که دودهای حاصل از شلیک سربازان فرو نشست، از جسد سید علی محمد باب خبری نبود. این امر موجب هراس مأموران شد که مبادا واقعاً وی امام زمان بوده و به آسمان عروج کرده است! اما این بیم و هراس چند دقیقه بیش تر دوام نیاورد، و اندکی بعد او را در حالی که در یک اصطبل پنهان شده بود یافتند و معلوم شد که طناب بر اثر شلیک گلوله پاره شده و او با بهره گیری از دود حاصل از شلیک تفنگ های «سر پر»، از محل اجرای حکم گریخته و خود را در یک مستراح پنهان کرده است. به دنبال این حادثه، کنسول روسیه در تبریز خواستار عفو «باب» شد، اما شاه نپذیرفت و سیدعلی محمد باب را بار دیگر در مقابل جوخه قرار داده و اعدام کردند. جسد وی نیز برای عبرت عموم به خندق شهر انداخته شد.
جانشینی باب و اختلاف پیروان
باب یک سال پیش از اعدام، میرزا یحیی نوری ملقب به «صبح ازل» را به جانشینی خود برگزید. اما صبح ازل، همه کارها را به برادرش میرزا حسینعلی بهاء سپرد. پس از مدتی به دلیل ادعاها و جاه طلبی بهاء اختلاف شدیدی میان این دو برادر بروز کرد، به گونه ای که میرزا حسینعلی برادر خود را حرامزاده خواند و مدعی شد که با همسر دوم باب روابط نامشروع داشته است و به همین سبب به همسر باب لقب «ام الفواحش» داد. میرزا یحیی همچنین از جانب بها و بهائیان به القاب خر، گاو نر، گوساله، مار، مگس، سوسک و … مفتخر گردید. در این میان، ازلیان هم بیکار ننشستند و علاوه بر گفتن مسائل زشت اخلاقی در مورد بها خطاب به او گفتند، جناب ایشان (بهاء الله ) را نشاید که پیش از درمان رعشه ی دست! و باد فتق! خود به علاج دردهای بشریت بپردازند و کوس نبوت یا الوهیت زنند و … .
پس از این که اختلاف بابیان به قتل یکدیگر انجامید، دولت عثمانی تصمیم به جدایی آنان گرفت؛ در نتیجه میرزا یحیی صبح ازل را به جزیره قبرس و میرزا حسینعلی بهاء الله و هوادارانش را به «قلعه عکا» در خاک فلسطین تبعید کردند.
میرزا حسینعلی پس از رسیدن به عکا به صورت کامل و علنی دست از ادعای نایب باب بودن برداشت و به طور رسمی خود را پیامبر نامید و فرقه «بهائیت» را بنیان گذاشت. دولت استعماری روسیه این فرقه را به عنوان دین به رسمیت شناخت و همه گونه امکانات در اختیار آن ها گذاشت. این دولت در نخستین اقدام، مرزهای خود را به روی بهائیان گشود و اولین معبد این فرقه را به نام «مشرق الاذکار» در شهر عشق آباد بنا نهاد.
میرزا حسینعلی در دوران سرکردگی فرقه ضاله ادعای گوناگونی مطرح کرد و به فرستادن نامه (الواح) برای سلاطین و رهبران دینی و سیاسی جهان پرداخت! بارزترین مقام ادعایی وی ربوبیت و الوهیت بود. او خود را خدای خدایان، آفریدگار جهان، کسی که «لم یلد و لم یولد» است، خدای تنهای زندانی، معبود حقیقی، رب ما یری و ما لا یری نامید. پیروانش نیز پس از مرگ او همین ادعاها را درباره اش ترویج کردند و قبرش را قبله خویش گرفتند!
پس از مرگ میرزا حسینعلی، پسر ارشد او عباس افندی که عبدالبها لقب گرفته بود، جانشین وی شد. عبدالبها ادعایی جز پیروی از پدر و نشر تعالیم او نداشت و به منظور جلب رضایت مقامات عثمانی، با التزام تمام در مراسم دینی از جمله نماز جمعه شرکت می کرد و به بهائیان نیز سفارش کرده بود که در آن دیار از سخن گفتن درباره آیین جدید بپرهیزند.
با روی کار آمدن شوقی افندی تشکیلات بهائیت ساختار حزبی پیدا کرد و در هر شهر محفل ویژه بهائیت به وجود آمد و در بسیاری از کشورها این محافل بهائیان به صورت محافل مذهبی و یا شرکت های تجاری به ثبت رسید. روحیه ماکسول، همسر شوقی افندی، در این باره می نویسد: «میل مبارک آن است که … محفل را به اسم جمعیت دینی، اگر نشد به عنوان هیأت تجاری تسجیل نمایند.» (۳)
به اعتقاد کارشناسان اگر بهائیت توانسته است تاکنون برپا بماند، به سبب همین نظام کنترل اجتماعی بود. درزمان شوقی افندی هر کس برخلاف اراده آن ها مرتکب عملی می شد، ابتدا از این تشکیلات اخراج می گردید. به این مرحله «طرد اداری» می گفتند و اگر آن شخص در مخالفت خویش ایستادگی می کرد او را از جامعه بهائیت طرد می کردندکه آن را «طرد روحانی» نام گذاشته بودند. البته بهائیان در کنار این طردها، نسبت به جامعه پیروان خود بسیار حساس بودند و به عنوان پشتیبانی همیشه در صحنه، در تمام زمان ها و مکان ها حضور داشتند. حضرت امام خمینی «قدس سره» در سال ۱۳۲۱ ضمن انتقاد از سکوت جامعه مسلمانان در برابر ظلم ها و مشکلات مسلمین، خصلت وحدت و اتحاد بهائیان را مورد اشاره قرار داده، خطاب به مؤمنین می فرمایند: «خوب است دینداری را دست کم از بهائیان یاد بگیرید که اگر یک نفر آن ها در یک دیه زندگی کند، از مراکز حساس آن ها با او رابطه دارند واگر جزئی تعدی به او شود، برای او قیام کنند». (۴)
افندی سرانجام در ۱۳۴۰ ق درگذشت و در حیفا به خاک سپرده شد. در مراسم خاکسپاری او نمایندگانی از دولت انگلیس حضور داشتند و چرچیل با ارسال پیامی، مراتب تسلیت پادشاه انگلیس را به جامعه بهایی ابلاغ کرد.
با مرگ شوقی افندی دوران دیگری از انشعاب در میان بهائیان بروز یافت. سرانجام روحیه ماکسول (همسر او) وتعدادی از گروه ۲۷ نفری منتخب شوقی ملقب به «ایادیان امر الله » با طرد مخالفان خویش، بیت العدل را در ۱۹۶۳ تأسیس کردند. گروه ایادیان امر الله با کمک افراد منتخب بیت العدل مشهور به «مشاورین قاره ای » رهبری اکثر بهائیان را برعهده گرفتند. به موازات رهبری روحیه ماکسول، چارلز میس ریمی نیز مدعی جانشینی شوقی افندی شد و گروه «بهائیان ارتدکس» را پدید آورد که امروزه در امریکا، هندوستان و استرالیت و چند کشور دیگر پراکنده اند. عده ای دیگر از بهائیان هم به رهبری جمشید معانی که خود را «سماء الله» می خواند، در اندونزی، هند، پاکستان و امریکا پراکنده اند.
تعالیم انحرافی
بهائیت نیز مانند دیگر فرقه های جعلی، دارای آموزه هایی بی مبنا است که اشاره به برخی از آن ها خالی از لطف نیست:
– واجب است انهدام و نابوی تمام ابنیه و بقاع روی زمین از کعبه و قبور انبیا و ائمه و تمام مساجد و … هر بنایی که به نام دیانت ساخته می شود.
– واجب است بر سلاطینی که به دین باب روی می آورند، خانه علی محمد باب در شیراز را که در آن تولد یافته و زندگی کرده، به گونه ای خاص بنا کنند که از بیرون نود و پنج درب داشته باشد و از میان نود درب و آن قدر وسعت داشته باشد که تمام شیراز را در بر گیرد و زمانی که اهل دنیا به حج بابیگری می روند گنجایش آن را داشته باشد. علاوه بر آن خانه شیراز که «کعبه» می شود، هیجده بقعه رفیع دیگر بر قبر هیجده حروف حی که مؤمنین او هستند بنا نمایند …
– حج کعبه شیراز بر تمام مردان پیرو باب واجب است و نیز بر همه مردان و زنان شیراز.
– سال ۱۹ ماه، ماه ۱۹ روز ، روزه ۱۹ روز و روز عید فطر اول نوروز است.
– ازدواج با محارم غیر از زن پدر، حلال می باشد!
– معاملات ربوی آزاد و حلال است.
– حجاب زنان ملغی می باشد.
– دخالت در سیاست ممنوع است.
حکایت های ساختگی
بهائیان برای فریب مردم ساده لوح و جذب آنان به خود از تمسک به حکایت های خنده دار و دروغ های شاخدار نیز دریغ نکرده اند؛ از جمله گفته اند که: یکی از علما در ایام بهاء الله بهایی شد و در زمان عبد البها اعراض کرد. آن حضرت او را کفتار کرد و بیچاره فی الحال کفتار شد و در همان حال بود تا مرد و عموم بهائیان ایران این قضیه را می دانند و حتی اکثر در طهران حالت قبل و بعد او را دیده و اکنون از هر بهایی بپرسی آقا جمال چه شد می گوید کفتار شد و عجیب تر آن که پسری دارد مصدق این امر و خود می گوید که پدر من چون از امر بهایی اعراض کرد کفتار شد!
غرق در منجلاب فساد
بهائیان ازدواج با همه محارم را جز با زن پدر جایز می شمرند (ازدواج با خواهر، خاله، عمه، خواهر زاده، برادر زاده و … همگی جایز است! ) و این از کثیف ترین دستورالعمل هایی است که برای حفظ و ازدیاد نسل خود به آن تن داده اند. آن ها بر این باور بودند که: « … ایام فترت است و هیچ تکلیفی بر مردم واجب نیفتاده. اگرچه در شریعت باب یک زن را نه شوهر جایز است، لکن اکنون اگر افزون بخواهد منعی نباشد و هر یک از آن جماعت نامی از انبیاء کبار و ائمه اطهار را بر خویش می نهادند و زنان و دختران خویش را به نام و نشان زنان خانواده طهارت می خواندند و هرجا که جمع می شدند به شرب خمر و منهیات شرعیه ارتکاب می نمودند و زنان خویش را اجازه می دادند تا بی پرده به مجلس نامحرمان در آمده و به خوردن شراب مشغول شوند و سقایت نمایند». (۵)
قره العین، زن بی عفتی که با گفتار و رفتار فاسدش نقش مؤثری در معرفی و جذب افراد منحرف به این فرقه داشت، خطاب به پیروان بابیگیری می گوید:
«ای اصحاب! این روزگار از ایام فترت شمرده می شود، امروز تکالیف شرعیه به یکباره ساقط است، و این صوم (روزه) و صلوه (نماز) و ثنا و صلوات کاری بیهوده است … پس زحمت بیهوده بر خویش روا ندارید و زنان خود را در مضاجعت (همخوابگی و همبستری ) طریق مشارکت! بسپارید. » (۶)
و البته این جملات از کسی که مرید فرقه ای استعمار ساخته است، بعید نیست؛ چرا که وزارت مستعمرات انگلیس به یکی از جاسوسان خود در کشورهای اسلامی می گوید: «در مسأله بی حجابی زنان باید کوشش فوق العاده به عمل آوریم تا زنان مسلمان به بی حجابی و رها کردن چادر، مشتاق شوند … . پس از آن که حجاب زن با تبلیغات وسیعی از میان رفت، وظیفه مأموران ماست که جوانان را به عشق بازی و روابط جنسی نا مشروع با زنان تشویق کنند و به این وسیله فساد را در جوامع اسلامی گسترش دهند. » (۷)
توابین از بهائیت
هر ساله تعدادی از گرویدگان به بهائیت با پی بردن به واقعیات پشت پرده این فرقه استعمار ساخته، متوجه خطای خود شده و از این فرقه رویگردان می شوند. یکی از این تائبین، ادیب مسعودی است که پس از بازگشت به دامان اسلام نامه ای هشدار دهنده و عبرت آموز منتشر کرد. نگاهی به بخش هایی از نامه وی آموزنده است:
من ادیب مسعودی همان که محفل بارها از من با القاب «خادم برازنده»، «نفس جلیل»، «ناشر نفخات الله » ، «یار موافق» و ده ها نظیر آن یاد کرده اید … اکنون با شما مشفقانه به سخن نشسته و امیدوارم در حاصل نهایی عقایدم که پس از رنج ها و مشکلات طاقت فرسا فراهم آمده، بیندیشید! من با تمامی سوابق درخشان امری و با چهره ای سرشناس در میان بهائیان ایران، اینک صریحا اعلام می کنم که پشیمانم و بر گذشته خویش سخت متأسف. خاطرم از آنچه گذشته، ملول است و از این که سالیانی دراز عمرم را بهایی بوده ام، از این که با سخن گویای تبلیغی ام عده ای را اغواء کرده ام! از این که به خاطر بهائیت، حقایق ارزنده ای در این جهان را زیر پا گذاشته ام، پشیمانم.
و خوشحالم از این که سرانجام به چنین حقایق گرانبهایی ایمان آورده ام:
– که آخرین پیامبر خدا، حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) است و جامه رسالت پس از او، بر قامت دیگری برازنده نیست.
– که کتاب خدا «قرآن کریم» تنها کتاب آسمانی است که پیروی آن، سعادت هر دو جهان را به ارمغان می آورد.
– که ولی خدا، زاده پاک ائمه هدی «حضرت مهدی» (عج) است که دنیا چشم به راه اوست تا جهان را پر از عدل و داد نماید.
و تو ای دوست عزیزی که این نوشته را می خوانی، به خود آی و بیندیش که چه چیز مرا دگرگون کرده.
من اگر در جستجوی مال و منال بودم، اگر در پی عنوان و مقام بودم، اگر خواهان شوکت و شکوه بودم، و خلاصه اگر هر چه می خواستم، بهائیت به خاطر خدمات ارزنده ام برایم فراهم می کرد! اما من تشنه چیز دیگری بودم که «حقیقت» نام داشت؛ حقیقتی با تمام شکوه و جلال. ابتدا گمانم چنان بود که بهائیت توان راهبری مرا خواهد داشت، سال ها مخلصانه زحمت کشیدم، به عنوان “احساس وظیفه” تبلیغ بهائیت را برعهده گرفتم، شاهد گفتارم سپاسگزاری های محفل است که بارها از زحمات من در مقام تقدیر برآمده، و لیکن روح کاوشگر من هیچ گاه متوقف نمی شد و هییچ گاه به این تقدیر نامه ها دلخوش نبودم تا آن که، سرانجام شاهد مقصود را در آغوش گرفته و به منزلگه مقصود رسیدم … می دانم که به زودی در ضیافات به شما دستور خواهند داد که نوشته “ادیب مسعودی” را نخوانید و سلام وکلام جایز نه! اما همین توصیه، شما را که در اعماق روحتان، گوهر حق جویی نهفته است و شما را به تحری حقیقت وا می دارد، بر آن نخواهد داشت که تازه تحقیق و بررسی تان را آغاز کنید؟
چرا “با افراد مطلعی که به اغلب کتب و معارف امری توجه نموده و اطلاعات کافی از مندرجات آن حاصل کرده اند” نباید تماس گرفت؟! مگر ایشان چه می گویند که می باید خود را از بحث و مناظره و یا مواجهه و رویارویی با ایشان محروم کرد؟ آیا اگر بهائیت بر حق بود، همانند اسلام نمی گفت: “اقوال مختلف را بشنوید و بهترینش را برگزینید” ؟!
آری! من ادیب مسعودی بزرگ مبلغ جامعه بهایی، اینک مسلمانم و از این بابت خدا را بسی شاکر وسپاسگزارم. “خدای اسلام را قائلم ” “پیامبر اسلام را آخرین فرد از گروه پیام آوران خدا می دانم”، “امامان عزیز، از علی علیه السلام تا امام حسن عسکری علیه السلام، را به جان و دل معتقدم”، “امامت، حیات، غیبت، ظهور، و دیگر خصوصیات فرزند بلافصل امام یازدهم حضرت محمد بن حسن عسکری علیه السلام، را به جان و دل معتقدم”، بابیت و بهائیت را دین ندانسته، پیشوایانش را عاری از هر حقیقتی می دانم. (۸)
پی نوشتها:
1. پرنس کینیاز دالگورکی وزیر مختار دولت روسیه تزاری در نخستین سال های سلطنت ناصر الدین شاه قاجار بود.
2. اسد الله فاضل مازندرانی، رهبران و رهروان در تاریخ ادیان، ج دوم، صص ۳۱-۲۸.
3. سعید زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، ص ۲۵۶.
4. صحیفه نور، ج ۱، ص ۴.
5. عبدالحسین نوایی، فتنه باب، ص ۱۴.
6. بهرام افراسیابی، تاریخ جامع بهائیت، انتشارات سخن، ص ۱۱۴.
7. خاطرات مستر همفر، جاسوس انگلیس در ممالک اسلامی، ترجمه دکتر محسن مؤیدی، انتشارات امیر کبیر، ص ۸۴ .
نویسنده:مرتضی رضاییان فیروز آبادی