کتابی در اندازه های بشری

کتابی که ار ناحیه خدا باشد به دانش ذات ذوالجلال متکی است و شک وریبی در آن نیست.در نقطه مقابل کتاب های بشری که تراوش فکر پدید آورنده آنهاست آینه تمام نمای همه ضعف های بشری است.دانش بشر از مسموعات و مکتسبات وافکار او نشاءت گرفته است و منقولاتش از دیگران نشان دهنده منابع او در علم محسوب است لذا اگر در منابع او تردید یا خللی راه یابد این تردید وخلل به گفتار او هم اصابت میکند. بهاءاله همچون هر نویسنده بشری مطالبی رااز منابع مختلف گرفته و نقل کرده وچون در آن منابع اختلاف ویا تردید بوده این آفات سخن اوراهم آفت زده کرده است.برای مثال او در ص۵ س۱۳ وقتی می خواهد عدد ایمان آورندگان به نوح پیامبر را ذکر کندمی گوید: “چهل نفس یا هفتادودونفس” بودند…در وحی الهی “یا” مفهوم ندارد.برای خداوند روشن است که مومنین به نوح دقیقا چند نفربودند اگر چهل است در کتاب الهی چهل ذکر می شود و اگر هفتاد ودو است هفتاد ودوگفته می شود. این اختلافات مال بشر است که چون دسترسی به واقع عالم هستی ندارندبه تردید آمده یکی این قول را می گوید و دیگری قول دیگر را.یکی چهل می گوید و دیگری هفتاد و آن دیگر عددی دیگر.بها ءاله بشری همچون دیگران است که چون می خواهدمطلبی را بنویسد متکی بر اقوال مورخان ،اختلافات روایات در سخن او هم ساری و جاری می شودو ناگزیر می گوید: چهل نفس یا هفتادودو نفس…نمونه دیگری از این آفت در نوشته های بهاءاله در ص ۶ س ۹ است وقتی می خواهدعددسنوات دعوت حضرت هود را بنویسد می گوید : “به اختلاف اقوال…”اگر چنانچه شوقی گفته که این کتاب معجزه الهی است و میرزا ابوالفضل گلپایگانی مدعی شده به الهام الهی بوده و حقایق را به عین الیقین می دیده چرا مثل سایر نویسندگان بشری حرف هایش را از کتب تاریخی اقتباس کرده و همان تردیدها و اختلافاتی که در آن کتب است به حرف های او هم سرایت کرده و ناگزیر شده در مورد سنوات دعوت هود بگوید :”به اختلاف اقوال…” ؟!ونیز مانند همه نویسندگان بشری دچار انواع اغلاط ادبی و محتوائی شودبطوری که در دو سطر دچار سه غلط ادبی و محتوائی شود :ص۸ سطر 1_3(ماء تکذیب به جای آتش تکذیب ،آب عنصری به جای آب معنوی ومخمود به جای خامد)و تازه این حجم از خطاها در کار نویسندگان رده سوم و چهارم کمتر دیده می شود چه رسد به نویسندگان طراز اول بشری!