
زشتی عیبجویی و عیبگویی
حقیقت، آن است که انسان، بیش از اینکه تاکنون رشد کرده، باید رشد کند تا به «مکانت انتقادپذیری» برسد؛ مکانتی که اگر عیبها و کاستیها و بدیهای واقعی یا احتمالیاش را خیرخواهانه و دوستانه یا دست کم، بیغرضانه به او عرضه کردند تا آنها را اصلاح کند، برنیاشوبد. با این