یک روزنامه غربی در گزارشی نوشت: بر اساس یک مطالعه جدید شمار مرگ و میر و ابتلا به سرطان خون در میان نوزادان شهر فلوجه عراق بسیار بیشتر از بازماندگان بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی در سال ۱۹۴۵ توسط آمریکا است.
این تحقیق جدید از افزایش چهار برابری ابتلا به انواع سرطانها در میان بزرگسالان و افزایش ۱۲ برابری ابتلا به سرطان در میان کودکان پایین‌تر از ۱۴ سال خبر داد.
در این تحقیق که ۴ هزار و ۸۰۰ کودک اهل فلوجه شرکت کرده بودند، مشخص شد که مرگ و میر نوزدان شهر فلوجه چهار برابر بیشتر از نوزادان اردنی و هشت برابر نوزادان کویتی است.
به نوشته ایندیپندنت، در پی کشته شدن چهار کارمند شرکت امنیتی بلک واتر و سوزاندن جسد آنها، تفنگداران آمریکایی شهر فلوجه در ۳۰ مایلی غرب بغداد را در آوریل ۲۰۰۴ محاصره و بمباران کردند. نیروهای ایالات متحده بعدها اعتراف کردند که از فسفر سفید و همچنین دیگر مهمات در این منطقه استفاده کرده بودند.
بر اساس این تحقیق از هر هزار نوزاد عراقی ۸۰ نفر در ابتدای تولد خود می‌میرند، این درحالیست که در مقایسه با نوزادان مصری، اردنی و کویتی این ارقام به ترتیب ۱۹، ۱۷ و ۹.۷ گزارش شده است.
همچنین محققان از افزایش ۳۸ برابری در میزان ابتلا به سرطان خون و افزایش ۱۰ برابری میزان ابتلا به سرطان سینه در میان زنان و افزایش چشمگیر ابتلا به تومور غدد بافت لنفاوی و مغزی خبر داده‌اند.
در همین حال والدین کودکان ناقص الخلقه عراقی دولت انگلیس را متهم به نقض قوانین بین الملل، جنایات جنگی و عدم پیشگیری از وقوع جنگ در این کشور کردند و وکلای عراقی خواستار افشای نقش دقیق ارتش انگلیس در حملات فلوجه، استفاده از سلاحهای ممنوعه و پیشنهاد ارائه شده به “تونی بلر” نخست وزیر وقت در زمان جنگ شده‌اند.
در پی شکایت‌ها درباره همدستی بریتانیا با آمریکا در استفاده از سلاحهای شیمیایی در حملات فلوجه در پاییز سال ۲۰۰۴ و جنایات جنگی در عراق، وزارت دفاع انگلیس هم اکنون در حال انجام تحقیقات در این باره است.
گذری بر استفاده از سلاحهای شیمیایی
با آغاز قرن بیستم و پیشرفت علم شیمی همواره بیم آن می‌رفت که بشرعقل و دانش خود را در خدمت نیت‌های نادرست قرار دهد با این حال برخلاف قرارداد منع کاربرد سلاح شیمیایی، این جنگ افزار مخوف در مقیاس گسترده‌ای طی جنگ جهانی اول، زمانی که آلمانی‌ها در اکتبر ۱۹۱۴ در نوشاپل گلوله‌های حاوی گاز اشک آور به سوی فرانسوی‌ها پرتاب کردند، آغاز شد.
و از آن به بعد با پیشرفت روزافزون علم کاربرد چنین جنگ افزارهایی که طبیعتاً صدمات جبران ناپذیری را به بار می‌آوردند افزایش یافت. از جمله فاجعه آمیزترین این‌ها بمباران هسته‌ای هیروشیما و ناکازاکی دو عملیات اتمی بودند که در زمان جنگ جهانی دوم به دستور هری ترومن، رئیس جمهور وقت آمریکا انجام گرفتند.
جنگ هشت ساله ایران و عراق از دیگر جنایات جنگی است که عراق در سال ۱۹۸۰ توسط کشورهای اروپایی و آمریکایی به سلاحهای شیمیایی مجهز شد.
در اوایل جنگ تحمیلی، در منطقهٔ شلمچه رژیم عراق برای اولین بار به طور محدود اقدام به استفاده از سلاح شیمیایی کرد و برای دومین بار در منطقهٔ میمک تکرار شد.
عراقی‌ها از آذر سال ۱۳۶۱، به طور پراکنده از عوامل شیمیایی کشنده استفاده کردند. ابتدا مقدار محدودی از سولفورموستارد (عامل تاول زا) را به منظور درهم شکستن سازمان رزمی رزمندگان ایران در تک‌های شبانه مورد استفاده قرار دادند.
در سال ۱۳۶۲، عراق به کاربرد جنگ افزارهای شیمیایی در پیرانشهر و حوالی پنجوین مبادرت ورزید. ایران حادثهٔ پنجوین را «جنایت جنگی» نامید.
در اواخر ۱۳۶۳، عراق به دو علت از کاربرد جنگ افزارهای شیمیایی موقتاً منصرف شد:
– ۱ در رابطه با اعتراض‌های قبلی اروپا.
-۲ علنی شدن ابعاد گستردهٔ کاربرد این جنگ افزارها در جنگ با ایران.
پروتکل ۱۹۲۵ ژنو که طی قطعنامهٔ ۲۱۶۱ ۲۱ B سازمان ملل متحد مجدداً به تصویب رسیده است، صراحتاً استعمال سلاحهای شیمیایی را منع می‌کند.
استفاده از جنگ افزارهای شیمیایی در بُعد وسیع توسط عراق از اوایل زمستان ۱۳۶۴ که رزمندگان ایران توانستند شهر فاو را تصرف نمایند، مجدداً آغاز شد.
در اوایل سال ۱۳۶۶، عراق بار دیگر از جنگ افزارهای شیمیایی به طور انبوه در جبههٔ مرکزی سومار استفاده کرد.
بمباران شیمیایی شهر سردشت توسط عراق در هفتم تیر ۱۳۶۶ فجیع‌ترین و وحشتناک‌ترین تهاجم از این نوع بود که سبب کشته و مجروح شدن عدهٔ بسیاری از مردم غیر نظامی شد. جمهوری اسلامی ایران شهر سردشت را نخستین شهر قربانی جنگ افزارهای شیمیایی در جهان بعد از بمباران هسته‌ای هیروشیما نامید.
وحشیانه‌ترین مورد استفاده در اسفند ۱۳۶۶، در حلبچه بوده است که وسیع‌ترین مورد استفاده از جنگ افزارهای شیمیایی از زمان جنگ جهانی اول تاکنون به شمار می‌رود که حداقل ۵۰۰۰ تن از مردم کرد و مسلمان این شهر را کشته و ۷۰۰۰ تَن دیگر را مجروح کرد. فاجعه‌ای که در حلبچه رخ داد بدون شک با فجایعی همچون بمباران اتمی شهرهای «هیروشیما و ناکازاکی» ژاپن به دست امریکا، قابل مقایسه است.
به کارگیری سلاحهای شیمیایی از سوی عراق، در حالی صورت می‌گرفت که این کشور جزو ۱۲۰ کشور امضا کنندهٔ پروتکل ژنو راجع به منع استفاده از سلاحهای سمی، خفه کننده و ترکیبات باکتریولوژیک قرار داشت. پروتکل ۱۹۲۵ ژنو که طی قطعنامهٔ ۲۱۶۱ ۲۱ B سازمان ملل متحد مجدداً به تصویب رسیده است، صراحتاً استعمال سلاحهای شیمیایی را منع می‌کند. قسمت‌هایی از پروتکل ۱۹۲۵ ژنو به شرح زیر است:
امضا کنندگان تام الاختیار زیر به نام دولت‌های خود اعلام می‌دارند:
نظر به این که در موقع جنگ، استعمال گازهای خفه کننده و مسموم یا امثال آنها و هم چنین هر قسم مایعات و مواد یا عملیات شبیه به آن حقیقتاً مورد تنفر افکار عمومی دنیای متمدن است، دوَل متعاهد تقبل می‌نمایند ممنوعیت استعمال گازهای خفه کننده و مسموم شبیه آن را به موجب این اعلامیه به رسمیت شناخته و هم چنین تعهد می‌نمایند که ممنوعیت مزبور را شامل وسایل جنگ میکروبی نیز دانسته و خود را ملزم به رعایت مدلول مراتب فوق بدانند.
و هنوز هم جلوی دیدگان مجامع بین المللی خصوصاً سازمان ملل افرادی که دم از حقوق بشر می‌زنند از سلاحهای شیمیایی و بیولوژیکی علیه مردم بی دفاع و مظلوم استفاده کرده و توجیهی برای اعمال خود ندارند و این در حالی است که هیچ کس آنها را به خاطر اعمال زشت و پلیدشان باز خواست نمی‌کند. آنچه خواندید گذری کوتاه بر سلاحهای کشتار جمعی و گوشه‌ای از تحقیقات بدست آمده در این زمینه است.
اما باید پرسید آینده این سلاح‌ها چیست و ماهیت سلاحهای جدید چه خواهد بود؟
آیا ممکن است آینده‌ای رؤیایی در پیش رو داشته باشیم که در آن کاربرد هرگونه سلاح شیمیایی از نظر وجدان تمامی افراد کاری غیرقانونی باشد؟
آیا ممکن است آیندگان روزهای سیاه گذشته را به دست فراموشی بسپارند؟
