قرآن کریم در سوره ذاریات آیات ۲۰ و ۲۱ می فرماید: «و فی الارض ایات للموقنین * و فی انفسکم؛ و در زمین برای اهل یقین نشانه هایی است و نیز در وجود خودتان»، در اینجا هم می فرماید: «و فی خلقکم و ما یبث من دابه ایات لقوم یوقنون؛ و در آفرینش خودتان و آنچه از جنبندگان می پراکند برای مردمی که یقین دارند نشانه هاست» (جاثیه/۴). برای مردمی که به یقین می رسند، یعنی این یک چیزی است که انسان را به مرحله یقین می رساند. مقصود از ” مرحله یقین ” این است که ایمان مطلق مثل ایمان از پشت پرده هاست، ایمان داریم که در پشت پرده ها چیزی هست، ولی یقین آن مرحله ای است که یا شهود است یا مثل شهود، یعنی دیگر پرده ها برداشته شده است(لو کشف الغطاء ما ازددت یقینا؛ اگر پرده برداشته شود بر یقین من افزوده نگردد) شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید (چاپ مصر)، ج ۱۰ ص ۱۴۲.
انسان یک موجود ملکوتی است، اگر انسان خودش را آنچنان که هست بشناسد، به عالم ملکوت آشنا شده و عالم ملکوت را شناخته است، و شناختن انسان خودش را مساوی است با پی بردن به عالم ملکوت، و اگر کسی پی نبرده است به دلیل این است که خودش را آنچنان که باید نشناخته است. در داستان ابراهیم علیه السلام می خوانیم: «و کذلک نری ابراهیم ملکوت السموات و الارض و لیکون من الموقنین ؛ و بدین سان ملکوت آسمان ها و زمین را به ابراهیم نشان می دادیم تا (بصیرت یابد) و تا از اهل یقین شود» (انعام/۷۵) صحبت ارائه ملکوت که (پیش) می آید ایقان در کار می آید.
