وقتی از کسی که خیلی دوست اش داریم، دور هستیم؛ بارها و بارها در ذهنمان آخرین حرف ها، روز و ساعت دیدار را مرور می کنیم تا باور کنیم خیلی از دیدارمان نگذشته و او را دوباره می بینیم.
گاهی هم که صبر و تحمل مان تمام می شود، یا به عکس او خیره می شویم یا آخرین اس ام اس او را بارها می خوانیم تا آرام شویم.
حالا تصور کنید به اجبار، مثلا به خاطر یک ماموریت کاری مجبور باشیم چند هفته یا چند ماهی کنار هم نباشیم…. فکر نبودن و ندیدن او یک طرف، مسئولیت هایی که باید در این مدت به عهده بگیریم، یک طرف دیگر…انگار با رفتن اش پشت مان خالی شده و دیگر کسی را توی این دنیا نداریم…اما می توانیم همه این احساسات را کنترل کنیم و به جای دلتنگی و ناآرامی، در زمان نبودن او به بهترین شکل ممکن زندگی را اداره کنیم، هرچند هر لحظه چشم به راه بازگشت اش باشیم. در این مطلب با راهکارهای سر و سامان دادن به زندگی در زمانی که همسر مان در کنار ما نیست، آشنا می شویم.
بعضی از مشاوران به زوج ها توصیه می کنند هر از گاهی مدتی از هم دور باشند. این دوری هم فرصت فکر کردن و بازنگری به رفتارهای شخصی را فراهم می کند و هم اشتیاق به بودن در کنار همدیگر را در طرفین بیدار می کند.
اما تفاوت های بسیاری بین دوری برنامه ریزی شده و دوری اجباری وجود دارد. در واقع زمانی که با برنامه ریزی تصمیم می گیریم مدتی از هم دور باشیم؛ برای برطرف کردن بسیاری از نیازها، چه روحی- روانی و چه جسمی برنامه ریزی کرده ایم. اما در دوری اجباری یا برنامه ریزی نشده، طرفین باید به اجبار شرایطی را تحمل کنند و با کمبودها و نیازها در این دوره کنار بیایند و گاهی هم مبارزه کنند.
شاید یکی از اولین راهکارهای تحمل این دوری، شیوه برخورد و نگاه ما به این جدایی باشد. در حقیقت نگاه ما به این شرایط، می تواند دوری را به جدایی سخت یا قابل تحمل و آسان تبدیل کند. برای آنکه نگاهی مثبت به قضیه داشته باشیم، اول از همه باید مسایلی را حل کنیم تا بتوانیم با برنامه ریزی و بدون درگیری با مشکلات روحی- روانی، زندگی را اداره کنیم. بنابراین اول از همه به این سؤال ها جواب بدهیم:
– دوری از همسرم چه استرس ها و نگرانی هایی برای من ایجاد می کند؟
در مقابل این پرسش تمام نگرانی ها و هیجان هایمان را بنویسیم و قبل از رفتن او مسایل را با هم بررسی کنیم.
– چرا از دوری او می ترسم؟
اگر در سال های قبل عزیزی را در سفر از دست داده باشیم، دوری هر کسی برایمان یادآور همان خاطره تلخ است. بنابراین برای رهایی از این فکر آزار دهنده، پیش از سفر همسر مان تمام مراحل سفر را- تا جایی که می دانیم- با هم مرور کنیم تا مطمئن شویم خطری او را تهدید نمی کند.اگر با این کار آرام نشدیم، از روانپزشک یا روان شناس کمک بگیریم.
– چه کسی حامی من خواهد بود؟
بعد از ازدواج زندگی زن و مرد به هم گره می خورد و اولین همراه و همسفر، همسر است. اما هیچ وقت نباید حضور و کمک نزدیکانی مثل پدر و مادر و خواهر و برادر خودمان و همسرمان را نادیده بگیریم. آنها همیشه هستند و در این دوره خاص بیش از پیش می توانیم از آنها کمک بگیریم.
? منظم باشیم، منظم تر از قبل
در مواقعی که سفر همسرمان کوتاه است، چندان جای نگرانی نیست. می توانیم با کمی تغییر در برنامه ها و به عهده گرفتن وظایف او، به راحتی کارها را سر و سامان بدهیم. اما در سفرهای طولانی، شرایط کمی فرق می کند و باید برنامه ریزی دقیق تری داشته باشیم تا کلافه نشویم و بچه ها و اطرافیان را هم کلافه نکنیم. برای همین این چند نکته را به یاد بسپاریم:
– پیشواز برویم؛
بهتر است یک هفته یا چند روز قبل از رفتن همسر مان، مسئولیت های او را کم کم به عهده بگیریم. مثلا خرید منزل، رساندن بچه ها به مدرسه، رسیدگی به کارهای منزل مثل پرداخت قبض آب و برق و… به این ترتیب در روزهای اول نبودن او کلافه و سردرگم نمی شویم.
– همه ما مسئولیم؛
اگر فرزند ما به سنی رسیده است که می تواند بعضی از مسئولیت ها را به عهده بگیرد، مسئولیت ها را تقسیم کنیم. کارهای ساده را به اوبسپاریم تا هم مسئولیت پذیری را یاد بگیرد و هم اینکه با این کار احساس می کند بزرگ شده است و کمتر نا آرامی می کند.
– بی تابی، هرگز؛
از قدیم گفته اند، پشت سر مسافر گریه شگون نداره بنابراین به جای گریه و زاری و بی حوصلگی و به هم زدن روال عادی زندگی، کنترل احساسات و امور زندگی را به دست بگیریم.
– آنها هم بدانند؛
با وجودی که باید بسیاری از مسایل خصوصی زندگی بین خودمان بماند، اما بعضی وقت ها بی دلیل نزدیکان را بی خبر می گذاریم. شاید هم فکر می کنیم با این کار مزاحم آنها نمی شویم. همه این رفتارها محترم و مودبانه است. اما زمانی که همسرمان نیست، باید پدر و مادر و خواهر و برادر او و خودمان از نبودن همسر مان مطلع شوند. به این ترتیب همسر مان هم مطمئن می شود در نبودن او همسر و فرزندان اش تنها و بی حامی نیستند و با آرامش به برنامه اش می رسد.
– خانه را پر کنیم؛
اگر پیش از سفر او، حداقل برای یک هفته مایحتاج منزل را بخریم و آماده کنیم، بخشی از دغدغه و نگرانی مان برطرف می شود.
– تفریح تعطیل نشود؛
به گردش و تفریح بچه ها، به ویژه اگر سن شان کم است، توجه کنیم. هر چه قدر بچه ها و حتی خودمان سرگرم تر باشیم، دوری را راحت تر تحمل می کنیم. برای این تفریح هم لازم نیست حتما بیرون برویم، تماشای یک فیلم خوب، یا بازی و سرگرمی در منزل هم همان تاثیر را دارد.
گول احساساتمان را نخوریم
انگار وقتی کمی از هم دور می شویم، با هم غریبه می شویم. این حس دست خودمان نیست اما باید با ارتباط روزانه این احساس را از بین ببریم. از طرفی وقتی از کسی که دوست اش داریم بی خبر می مانیم، کلافه و سردرگم ایم. یادمان باشد ابراز احساسات فقط قربان صدقه رفتن و رمانتیک بازی نیست؛ همین که برنامه های مان را به هم بگوییم و از هر لحظه هم خبر داشته باشیم، انگار کنار هم هستیم و با هم غریبه نیستیم؛ چون همدیگر را هر لحظه در حال انجام آن کارها مجسم می کنیم. بنابراین ارتباطمان را قطع نکنیم، حتی اگر یک پیامک کوتاه یک کلمه ای باشد.
http://mohsenazizi.blogfa.com
