قدم اول خوشبختی…

خوشبختی یعنی اینکه در هر لحظه، احساس رضایت و آرامش داشته باشیم و این احساس رضایت و آرامش در گرو همراهی دل انسان با حق بدست می آید.اما گام اول اینست که چگونه در هر لحظه دل را با حق همراه کنیم؟آن هم در زندگی روزمره ی امروز که گرفتار مشکلات آن هستیم. در قدم اول باید دنیایی که تمام وقتمان را گرفته بشناسیم .
اول باید بدانیم که دنیا به خودی خود بی ارزش است.این دنیای زیبا و فریبا که زرق و برق بسیار آن همه را از هر یادی خالی می کند و ذهن انسان را به دنبال خود می کشد، هر لحظه در تکاپوی و نفرین انسان است. از این روست که امیرمومنان می فرماید: من دنیا را سه طلاقه کردم. (نهج البلاغه ، کلمات قصار ، شماره ۷۷ )دنیا به این زیبایی را چرا باید طلاق دهد ، او که از عقلای خلایق است.
عقل سالم به ما می گوید کسی همچون علی علیه السلام حتماً برای بدست آوردن امری بهتر و بالاتر دنیا را کنار می گذارد.وقتی به سخنان بدون خطای معصوم نظر می افکنیم ، متوجه می شویم که امور دنیا با تمام زیبایی های ظاهری آن به خودی خود، فاقد ارزش و چه بسا ضدارزش است لکن اگر رضایت الهی در امور دنیا در نظر گرفته شود دیگر هیچ امری از آن فاقد ارزش نخواهد بود و به اندازه خلوص آن عمل برای پروردگار، ارزش آن بالا می رود.
در کلامی دیگر پیامبر می فرمایند: «بدرستی که جبرئیل تمام گنجینه های دنیا را برای من آورد. و گفت: ای محمّد صلی الله علیه واله وسلم، این گنجینه های زمین است و اگر آن را بر گیری، چیزی از فایده و نصیب تو نزد خدا کم نخواهد شد. پس گفتم: ای حبیبم جبرئیل من نیازی به آن ندارم. زمانی که سیر شدم پروردگارم را شکر می کنم و زمانی که گرسنه شوم از او مسئلت می نمایم.»
در امور دنیا، نظر حضرت رسول اکرم با سخنان گهربار ایشان نشان از این است که ایشان دنیا را تنها زمانی ارزشمند می دانند که دنیا وسیله ای برای رسیدن به آخرت جاوید و زیبا باشد.
حضرت علی (ع) می فرمایند : در حلال دنیا حساب و حرامش عقاب است.(نهج البلاغه – خطبه ی ۸۲)
یکی دیگر از عللی که دنیا را فاقد ارزش می کند در کلام معصومین ، فانی بودن دنیاست:
حضرت علی (ع) می فرمایند : من شما را از دنیا می ترسانم که – در کام – شیرین است و – در دیده – سبز و رنگین. پوشیده در خواهش های نفسانی، و – با مردم – دوستی ورزد با نعمت های زودگذر این جهانی. متاع اندک را زیبا نماید، و در لباس آرزوها در آید، و خود را به زیور غرور بیاراید. شادی آن نپاید، و از اندوهش ایمن بودن نشاید. فریبنده ای است بسیار آزار دهنده، رنگ پذیری است ناپایدار ، فنا شونده‌ای مرگبار ، کشنده‌ای تبهکار. چون با آرزوی خواهندگان دمساز شد، و با رضای آنان هم آواز، بینند – سرابی بوده است – و بیش از آن نیست.(نهج البلاغه – خطبه ۱۱۱)
این دنیایی که لذت فانی دارد در مقابل آخرتی که لذاید باقی و تمام نشدنی دارد، هیچ ارزشی ندارد، چه رسد که انسان بخاطر لذت فانی دنیا، آخرت خود را ویران کند، که این نشان از عدم عقل و فکر است. انسان هایی که باری به هر جهت از هیچ لذت دنیا را چشم پوشی نمی کنند و هر کاری که پیش آمد، بدون فکر و تعقل انجام می دهند، با کمی تامل شاید خیلی از اعمال خود را تغییر دهند.
امروز به گونه ای شده است که انسان ها دردهای زیادی را برای داشتن ظاهری زیبا تحمل می کنند حال آنکه این ظاهر زیبا چند صباحی همراهشان است و عمر محدود تمام زحماتشان را بر باد می دهد. ولی به ظاهرشان در دنیای جاوید اهمیتی نداده و هیچ کاری برای آنجا انجام نمی دهند.
خانه های فانی این دنیاشان را زیبا و مدرن می کنند ولی برای اقامت جاویدشان حتی کوچک ترین تاملی نمی کنند گویی همیشه در این سرا هستند و به مکانی دیگر سفر نخواهند کرد.
با این تاملات، پس چگونه باید در این دنیا زندگی کرد. آیا گوشه نشینی و عزلت و یا رهبانیت و پرهیز از نعمات زیبا و شیرین الهی راه حل سعادت ماست؟
زندگی و نعمات را پروردگار برای خلق، آفریده است و باید از آنها استفاده نمود ولکن دلبستگی به دنیا و به خاطر دنیا زندگی کردن اشتباه است. دنیا زیباست. زمین و آسمان و کوه و دریا و… همه را پروردگار برای لذت بشر آفریده .استفاده از آنها نیکوست ولکن در تمام مراحل زندگی هدف باید مشخص باشد و همه حرکات ما باید، ما را به هدف نزدیک کند.
وقتی هدف سعادت است، همگی اعمال ما باید ما را در طی مراحل رسیدن به سعادت یاری کند و این اصلی بسیار مهم است.تفریح و ازدواج و مسافرت و همه و همه باید در امتداد رسیدن ما به سعادت و خوشبختی و رسیدن به حسن رضایت و آرامش باشد.امید که لحظه ای از هدف اصلی غافل نباشیم.
حال که قدم اول را برداشتیم شایسته است که به تمام مسائل دنیا به گونه ای نگاه کنیم که مهم هستند اما تا آنجا مارا برای رسیدن به سعادت همیشگی کمک کنند. پس با این نگاه به زندگی خیلی از دغدغه ها ،اضطراب ها و مشکلات روزمره مان برطرف می شود.