من ((حسن لبه )) هستم !

فارسی من ((حسن لبه )) است و در کتاب های قدیم از من به نام ((حصنی لبان )) یاد شده است . فرنگی ها و داروسازان به من ((پژ آن )) می گویند. من یک ماده ی صمغی هستم بابوی معطر که در اثر شکاف در تنه درختانی بیرون می آیم که در عربی به آنها ((ضروف )) و در زبان فرنگی ((استیراکس )) گویند. این درختان مخصوص نواحی حاره و استوایی بوده ، و در عربستان ، آفریقا و هند و مالزی به عمل می آیند. در جنوب ایران نیز کشت آن ها امکان پذیر است .
ترکیبات من بر حسب نوع گیاه و منشا تولید آنها فرق می کند و به دو دسته تقسیم می شود، اول نوع سیامی که در حدود ۳۹ درصد مواد عطری و ۵/۱ درصد وانیلین دارد. دوم نوع سوماترایی که دارای ۲۶ تا ۳۵ درصد مواد عطری و چند ترشی است .من مقوی قلب و باعث سرور و شادمانی هستم ، چه به صورت خوراکی مصرف شوم ، و چه از بخور من استفاده کنند. من دارای اثر خلط آور هستم و در مورد نزله و برونشیت مزمن و ضد عفونی کردن مجاری تنفس تجویز شده ام . در مصارف خارجی بهترین التیام دهنده ی زخم ها و بند آوردن خون بوده ، و معمولا بعد از کشیدن دندان از تنتور من استفاده می کنند.مالیدن من بر سر و پیشانی ، آبریزش چشم و بینی را کم می کند. چکاندن محلول روغنی من ، درد گوش را تسکین می دهد. خوردن من جهت تقویت معده و درمان پیچش شکم مفید است . شستشو با من جهت تقویت مو و جلوگیری از ریزش آن نافع است . مقدار خوراک من نیم تا دو گرم است ، و بیشتر به صورت تنتور مصرف می شوم .