پرسش: از نظر علمی تردیدی نیست که بدن انسان پس از مرگ و دفن، تحت عواملی تبدیل به نیترات و ازت میشود و قسمتی از آن در خاک جذب می گردد و همین مواد پس از زراعت، در محصولات کشاورزی جذب می شود و با مصرف آنها توسط انسانهای زنده، همان مواد باعث رشد و نمو انسانهای زنده گشته و تشکیل دهنده سلولهای بدن فرد جدید می شود. در روز رستاخیز هنگام احیای مجدد انسان، کمبود مواد سازنده بدن فرد اول چطور جبران می گردد؟ اگر با همان مواد اولیه تکمیل شود، بدن فرد ثانوی دچار نقص می گردد؟ و اگر تکمیل نگردد، بدن فرد نخستین ناقص خواهد ماند!
پاسخ: از راه تحقیقات علمی به ثبوت رسیده که اجزای بدن انسان در طول عمر در معرض تحلیل و تغییر است و در هر چند سال یک بار، از فرق تا قدم به کلی عوض شده مغایر اجزای قبلی می شود و در عین حال شخص انسان بعینه همان شخص سابق می باشد و تغییر اجزای بدن هیچ تأثیری در بطلان شخصیت وی ندارد. و به عبارت روشنتر هر یک از ماها که مثلاً پنجاه و شصت سال یا کمتر و بیشتر عمر کرده عیاناً از خود مشاهده می کند که همان شخص انسان است که روزی کودک و روزی جوان بود و اکنون پیر شده است.
و حقیقتی که از آن با لفظ «من» تعبیر می کند و ما آن را «نفس» می نامیم هیچ گونه تغییری نیافته و ثابت است و همچنین جرم و جنایتی را که شخص در جوانی انجام می دهد، در پیری به سبب ارتکاب آن مجازات می شود.
بنابراین نظر، شخصیت انسان با نفس اوست نه با بدن او و از میان رفتن مقداری از ماده بدنی با فرض تعلق همان نفس شخصیت انسان را تغییر نمی دهد و اگر روز رستاخیز نفس انسان به هر کدام از بدنهایی که اجزای آنها عوض شده و از بین رفته تعلق یابد، یا کمبودی داشته باشد و با اجزای دیگری تتمیم یابد، بدن انسان همان بدن دنیوی و انسان بعینه همان شخص انسان دنیوی خواهد بود.
