نه از دینداری مردم خوشحال شوید و نه از بی ایمانی آن ها مأیوس!

به واقع چه زیبا در قرآن آمده است که می فرماید: لِکَیْلا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَکُمْ وَلا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ … تا بر آنچه از دست دادید، تاسف نخورید و به آنچه به شما داده شده شادمانی نکنید و خداوند هیچ متکبر فخرفروشی را دوست ندارد.(حدید، ۲۳)
اینکه اتفاقاتی که در زندگی برای ما می افتد؛ از خیر و خوشی تا ناخوشی ها (البته سوء برداشت نشود که در زندگی همه ی تلاش ها باید بشود اما اگر با وجود همه تلاش ها، مشورت ها و بررسی ها باز به آنچه مورد پسند ما نیست ختم نشد) بدانیم که حتما خیری در آن ها وجود دارد که ما خبر نداریم.
همین آیه را می توان بر یک سری از موارد و رفتارهای آدم ها هم سرایت داد … آن جایی که می بینیم طرف ظواهر دینی را رعایت می کند؛ اول وقت صف اول نماز جماعت نشسته، محاسنی دارد، انگشتر عقیق به دست کرده و خیلی از موارد این چنینی را در ظاهر عمل می کند هم برای من که او را می بینیم و در مورد رفتارهایش نظر می دهم تذکری است که مراقب باش این رفتارهای به ظاهر دینی اش تو را فریب ندهد و از این طریق نخواهد تو را به راه های دیگری بکشاند و هم برای خود فرد تذکری است که این ها مایه مباهات و افتخار تو نشود که فکر کنی حالا با دو تا نماز و صف جماعت خبری شده است … از طرف دیگر هم در مورد افرادی عکس این گروه هم این اتفاق می افتد که اگر فردی را دیدیم که حالا ظاهرش در نگاه ما صد در صد اسلامی نیست، نماز می خواند اما سؤالاتی درباره خیلی از مسائل دینی که شاید خیلی از آدم های به ظاهر مذهبی که البته گاهاً فقط ظاهر دینی دارند، خنده دار باشد، می پرسند، ما حق نداریم همه هویت این آدم را زیر سؤال ببریم و برایش حکم نهایی صادر کنیم که این فرد دیگر راه نجاتی ندارد و … 
و اینجاست که باید گفت نه از استقبال مردم، از کسانی که در ظاهر ادعای دینداری می کنند هیجانى شویم که؛ درختانى که زود گل مى‏کنند سرما مى‏خورند و نه از کسانى که دیر تصمیم مى‏گیرند و برای خیلی از مسائل و موضوعات ذهن جستجو گر و سؤالی دارند مأیوس شویم که ایمان باید بر اساس فکر و انتخاب احسن باشد. (کتاب پرسش و پاسخ ؛ حجت الاسلام قرائتی)
شخصى به نام صفوان از پیامبر اکرم (صلى الله علیه وآله وسلم) درخواست کرد تا دو ماه فرصت فکر به او داده شود. پیامبرصلى الله علیه وآله فرمود: سه، چهار ماه به تو فرصت مى‏دهم … مهم این است که من نوعی بخواهم راه درست را پیدا کنم به حقیقت برسم و الا دیر و زود شاید آن قدر مهم نباشد که رسیدن صحیح و فهم صحیح داشتن مهم باشد.
قرآن درباره اولى الالباب مى‏فرماید: «یتفّکرون فى خَلق السموات والارض ربّنا ما خَلقتَ هذا باطلا» (سوره آل‏ عمران، آیه ۱۹۱) اول در آفرینش آسمان‏ ها و زمین فکر مى‏کنند سپس مى‏گویند: پروردگارا! این هستى را بیهوده نیافریدى. 
قرآن بندگان خدا را کسانى مى ‏داند که سخن را گوش می دهند و از بهترین سخن پیروى کنند: «الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ » (سوره زمر، آیه ۱۸) بنابراین تصمیمات عجولانه چندان ارزشى ندارد. 
شخصى به نام صفوان از پیامبر اکرم (صلى الله علیه وآله وسلم) درخواست کرد تا دو ماه فرصت فکر به او داده شود. پیامبرصلى الله علیه وآله فرمود: سه، چهار ماه به تو فرصت مى‏دهم .(کتاب پرسش و پاسخ ؛ حجت الاسلام قرائتی)… مهم این است که من نوعی بخواهم راه درست را پیدا کنم به حقیقت برسم و الا دیر و زود شاید آن قدر مهم نباشد که رسیدن صحیح و فهم صحیح داشتن مهم باشد.
طفره رفتن بی جا هم خطرناک استاز طرفی هم آدمی باید قدرت تشخیص صحیح و البته قبول کردن واقعیات هم داشته باشد؛ یک وقتی یک ماجرا و مسئله ای کاملا واضح و روشن است و استنادات قوی عقلی و نقلی برایش وجود دارد اما باز طرف از پذیرفتنش طفره می رود … این طفره رفتن خطرناک است چرا که اگر مسئله روشن باشد، انسان نباید طفره برود. مجرمان در قیامت به دوستان بهشتى خود مى‏گویند: مگر در دنیا ما با شما نبودیم؟! پس در اینجا نگاه لطفى به ما داشته باشید تا از خود شما بهره گیریم. دوستان بهشتى مى‏گویند: در دنیا ما با شما با هم بودیم، ولى شما بى ‏دلیل طفره مى ‏رفتید. «و لکنّکم فتنتم أنفسکم و تربّصتم» (سوره حدید، آیه ۱۴) بنابراین آنگاه که مسئله روشن است باید عجله کرد. چنانکه قرآن براى عجله و سرعت و سبقت در بعضى کارها مى‏فرماید: «سارعوا»، «سابقوا»، «فاستبقوا» و آنگاه که مسئله روشن نیست و به بررسى و تحقیق نیاز دارد باید بیشتر بررسى شود.