۱۱-محدودیت فرزندان

بسم الله الرحمن الرحیم
کارشناس: استاد عباسی
عنوان: محدودیت فرزندان

یکی از وظایف والدین در مسیر رشد و تربیت این است که بچه‌ها را ما بتوانیم خویشتن‌دار کنیم.
خویشتن‌داری؛
یعنی به تأخیرانداختن ارضاء،
یعنی دوست دارد الآن شکلات دوستش را بردارد؛ ولی شکلات برای او نیست.
بچه‌ها در ابتدا خویشتن‌دار نیستند. اگر والدین برای این موضوع برنامه نداشته باشند در نوجوانی و بزرگسالی فرد ممکن است به حریم دیگران تعرض کند.
بنابراین، برای این موضوع می‌توانیم از کودکی برنامه داشته باشیم.
حدود سه سال به بعد که دلبستگی ایمن می‌شود آرام‌آرام ما باید خویشتن‌داری را با اصول ایجاد کنیم.
اصول محدودیت یک تکنیکی است که کمک می‌کند کودک خویشتن‌دار بشود؛ اما آسیب نبیند.
هر زمانی که شما می‌خواهید کودک را محدود کنید، مثلاً می‌گوید: می‌خواهم منزل مادربزرگ بخوابم، باید برگردد خانه بخوابد. می‌خواهد ساعت‌ها در پارک بازی کند و شما می‌خواهید محدود کنید. قبل از غذا می‌خواهد شیرینی بخورد و شما می‌خواهید محدود کنید.
بنابراین، بیاییم لیست کنیم که در کجاها می‌خواهیم کودک را محدود کنیم. حواسمان البته به نیازهایش باشد.
در گام اول انعکاس احساس بدهیم:
تو دوست‌داری که تا می‌توانی شیرینی بخوری
تو دوست‌داری که خانه مادربزرگ بخوابی
تو دوست‌داری اسباب‌بازی دوستت را برداری
انعکاس احساس کمک می‌کند که کودک متوجه بشود ما درکش کردیم، حس خوبی به او می‌دهد؛ اما در گام دوم محدودیت را شفاف بگوییم.
بریم خانه، بابا می‌آید و غذا نداریم می‌خواهیم غذا درست کنیم.
بریم خانه کار دارم را نمی‌فهمد ولی بریم خانه غذا درست کنیم و بابا غذا می‌خواهد را می‌فهمد.