دسته بندی :فاطمه شهیدی

آزادش کرده بودند که جانش را بردارد و هر کجا خواست برود. کوفه یا مدینه. غلام سیاه اما نرفت. ماند. خون از همه زخم‌هایش بیرون می‌ریخت. آخرین نفس‌ها بود. تنش آرام آرام سرد می‌شد که صورتش نا گهانی گرم شد. به زحمت چشم باز کرد. گونه امام چسبیده به گونه

امام تازه تکبیر گفته بودند که تیر به پاهای سعید خورد. ایستاده بود پیش رو و دست ها را دو طرف تن باز کرده بود. «به خدا قسم اگر بگذارم به حسین در نماز تیر بزنید.» حمد می خواندند که تیر به شکمش خورد. رکوع رفته بودند که دست هایش،

      پای نامه، صد و چهل هزار امضا بود.    نوشته بود: «بشتاب، ما چشم به راه تو هستیم.»    نوشته بود: «برای آمدنت آماده‌ایم و دیگر با والیان شهر نماز نمی‌خوانیم.»    نوشته بود: «میوه‌ها رسیده و باغ‌ها سبز شده، منتظرت هستیم.»    نامه در دستهایش، وسط بیابان

 امام آمدند دم خیمه اش. دنبالش فرستاده بودند و نیامده بود. به فرستاده گفته بود: به آقا بگو عذر دارم، نمی آیم. اما دلشان رضا نشد و خودشان آمدند صدایش کنند. گفت:” آماده مرگ نیستم ! اسب قیمتی ام مال شما… ” نگاهی کردند که از شرم لال شد: ”