دسته بندی :مخلوق

اشک‌هایی که در برابر معبود از گونه‌های ما سرازیر می‌شوند، می‌توانند نقش نردبانی را ایفا کنند که ما را از این عالم خاکی و مادی منقطع کرده و با پس زدن حجاب‌های ظلمانی ما را به خالق و معبودمان متصل سازند. گریه و خنده هر دو برخواسته از احساسات انسان

اشیاء، یک وجود فی نفسه دارند، یک وجود برای ما. وجود فی نفسه یعنی اشیاء آن طور که هست. وجود برای ما یعنی ظهورش برای ما. حال این دو آیه دیگر قرآن را توجه بفرمایید. از جمله اصول توحیدی قرآن این است که «و قل الحمد لله الذی لم یتخذ

بعضی از معتزله درباره نسبت خداوند با مخلوقات چنین نظر داده اند که : باید برای مخلوقات از نظر تاثیر، استقلال و تفویض قائل بشویم و چنین بیندیشیم که نسبت خداوند به جهان، نسبت صنعتگر است به صنعت (مثلا سازنده اتومبیل و اتومبیل) که صنعت در پیدایش خود نیازمند به

اولویت و عدم اولویت و نیز مالکیت و عدم مالکیت در رابطه میان مخلوقات نسبت به یکدیگر و نسبت به بعضی امور معنا دارد؛ ولی اولویت و مالکیت در ارتباط با خداوند معنا ندارد؛ چرا که مخلوق هر چه دارد از صفات ثبوتی خداوند است و اولویت و مالکیت مخلوق

خطبه ای است در نهج البلاغه که ظاهرا علی علیه السلام در روزهای اول خلافت ایراد کرده اند. این خطبه راجع به حق و حقوق است و بسیار خطبه با ارزش و پرمعنائی است. این جمله نسبتا معروف است: «الحق اوسع الاشیاء فی التواصف و اضیقها فی التناصف»؛ حق از

گاهی سؤال می شود: آیا اساسا در مورد خداوند، ” مصلحت ” و ” حکمت ” می تواند معنی و مفهوم داشته باشد؟ آیا می توان گفت خداوند فلان کار را به خاطر فلان مصلحت کرده است و یا حکمت فلان کار خداوند این است و آن است؟ و آیا