دسته بندی :حضرت عباس

پس از آنکه حضرت عباس علیه السلام به شهادت رسید، امام حسین علیه السلام غریب و بى یاور شد، و دیگر هیچکس را نیافت که از او یارى کند، صداى گریه و ندبه بانوان حرم و کودکان را مى‏شنید، در این هنگام فریاد زد: «هل من ذاب یذب عن حرم

عصر عاشورا، پس از شهادت اصحاب و یاران، حضرت عباس علیه السلام تنهایی و بی کسی امام را نتوانست تحمل کند. محضر امام(ع) رسید و رخصت میدان رفتن و جانفشانی خواست و عرضه داشت : برادر جان! اجازه میدان می دهی؟ امام حسین(ع) گریه شدیدی کردند و فرمودند: برادر! تو

خاندان حضرت عباس (ع): در سال ۲۶ هجری قمری، حضرت عباس (ع) پایه عرصه گیتی نهاد. مادر گرامیش فاطمه، دخت حزام بن خالد بن ربیعه بن عامر کلبی و کنیه اش (ام البنین) بود. چند سال پس از شهادت حضرت فاطمه (س) بود، که امیرالمومنین از برادرش عقیل، که به

ازدواج دو ستاره  بزرگان قریش به خواستگاری دختر رسول خدا(ص) آمدند، اما حضرت (ص) به تمامی آنها پاسخ منفی داد. انصار مدینه به علی (ع) گفتند: «گویی فاطمه (س) تنها برای توست.» حیدر کرار با چهره ای شرمگین به دیدار رسول خدا (ص) رفت و عرض کرد: «یا رسول الله