آداب رکوع
امام صادق (ع) فرمود: بنده ای رکوعی حقیقی را به جای نیاورد، جز آن که خداوند به نور عظمت و بزرگی خویش زینتش دهد و در سایه کبریای خود جایی دهد و لباس برگزیدگان خویش را بر او بپوشاند. رکوع، در ابتداست وسجود، پس از آن. پس هر که اولی را به معنای واقعی آن به جای آورد، مقدمات دومی را فراهم کرده است. در رکوع، ادب به جای آوردن و در سجود، قرب به خداست و کسی که رعایت ادب نکند، به قرب نرسد. پس با خضوع و تذلل و بیم بسیار، بیم کسی که در مقابل قادری بزرگ ایستاده است، به رکوع بپرداز و اعضای بدنت را تسلیم و مطیع نماز و افعال آن گردان، تا همانند راکعان، از مواهب بزرگی که آنان دیده اند بهره مند شوی. آورده اند که: ربیع بن خیثم (ره ) از شب تا به صبح در حال یک رکوع می گذراند و چون صبح می شد می گفت: آه و افسوس، که مخلصان به مقصد رسیدند و پیش بردند و من بر جای ماندم ! و پشت خود را در هنگام رکوع مساوی بدار (به گونه ای که اگر قطره آبی بر پشت تو بریزند، همان جا بماند) تا حق رکوع را به جای آوری، و به خاطر بگذران که این رکوع را به مددویاری خداوند انجام می دهی ، نه به نیرو و قدرت خود. وقلب خویش را از وسوسه و فریب شیطان دور کن (که مبادا آن دیو لعین تو را وسوسه کند و به فریب او فخری به هم رسانی) چرا که مراتب بندگان نزد معبود، به قدر تواضع و فروتنی است. هر که را عجز وانکسار بیش تر است، منزلت و مقامش نزد خدای تعالی بیش تر خواهد بود. وراه بردن به خضوع وخشوع، به قدر راه بردن به عظمت و بزرگواری خداوند عالم است، که هر قدر راه بردن به عظمت او بیش تر باشد، اعتراف به عجز و ناتوانی تو بیش تر خواهد بود؛ و این میسر نیست، مگر به راه بردن به شگفتی های آفرینش.
