ستاندن و بخشیدن

ستاندن و بخشیدن

 امام صادق (ع) فرمود: آن که ستاندن را بیش از بخشش دوست بدارد، زیان کار است؛ زیرا او به سبب غفلتش، آنچه را که امروز است، از آنچه در آینده (آخرت) است، برتر می‌پندارد. وهر گاه که مؤمن ستاند، سزاوار است به حق بستاند و چون می‌بخشد، در راه حق و از روی حق ببخشد.

 چه بسیارند که با گرفتن چیزی، دین خود را تاوان می‌دهند، ولی خود نمی‌دانند و چه بسیار است بخشنده‌ای که خشم خدای را برای خود می‌آورد.

گفت و گو و بحث در گرفتن و بخشیدن نیست، بلکه درباره انسان رستگار و نجات یافته است. نجات یافته کسی است که از خدا بترسد و به ریسمان ورع چنگ زند. و مردم در برابر این دو صفت، دو دسته‌اند: خاص وعام. خاص آن است که به دقت، چشم ورع باز کرده و چیزی نخورد، مگر آن که بداند حلال است، وچون امر بر او مشکل شود، تنها در حد ضرورت خورد. وعام آن است که به ظاهر، چشم دوخته است و از این رو، هر آنچه که نداند که از غصب یا به سرقت آمده، آن را بر می‌گیرد (از آن بهره می‌جوید) و می‌گوید: باکی نیست، این، بر من حلال است.

 پس، امین در گرفتن ودادن، کسی است که بر اساس حکم خدای عز و جل عمل و در راه رضای او انفاق می‌کند.