غیبت
امام صادق (ع) فرمود: غیبت بر هر مسلمان حرام و در هر حال مرتکب آن گناهکار است.
غیبت آن است که انسان را به چیزی و گفته‌ای یاد کنی که نزد خداوند عیب نباشد و صاحبان خرد و دانش آن را بستایند. اما گفتگو درباره شخصی که کارهای او نزد خداوند پسندیده نیست و صاحب آن نسبت به ارتکاب آن سرزنش و ملامت شود، غیبت نباشد؛ اگر چه آن شخص از شنیدن آن گفتار رنجه شود، مشروط بر این که خود از آنچه که درباره او می گویی، دور باشی و با این کار بنا به گفته خدا و پیامبر (ص) حق را از باطل جدا کنی و هدفی به جز بیان حق نداشته باشی. اما اگر هدف غیبت کننده آشکار کردن معایب آن شخص باشد، نه تبیین حق و باطل، بداند که بر این کار مؤاخذه می‌شود، اگر چه کار او درست باشد.
هر گاه غیبت کسی کردی و او از این امر آگاه شد، از او طلب بخشش و حلیت کن و اگر از غیبت آگاه نشد، از خداوند برای او طلب آمرزش کن. غیبت نیکی‌ها را می‌زداید، همان گونه که آتش هیزم را می‌سوزاند.
خداوند به موسی بن عمران (ع) فرمود: غیبت کننده چون توبه کند، آخرین کسی است که به بهشت می ورد و اگر توبه نکند، نخستین کسی است به دوزخ درافتد.
خداوند متعالی در قرآن کریم می‌فرماید: (آیا دوست می‌دارید که گوشت برادر مؤ من و مرده خود را بخورید؟) یاد کرد عیب‌هایی چون: نقص بدنی، رفتار، اخلاق، کردار، داد و ستد، پیروی از آیین (یا راه و روش زندگی ویژه‌ای) و نادانی فرد، از گونه‌های غیبت است.
اصل و اساس غیبت، ده چیز است:
۱- فرو نشاندن کینه؛
۲- کمک به گروهی در تاء پید گفته آنان درباره شخصی، بدون کشف صحت گفتار آنان؛
۳- متهم کردن فرد؛
۴- تصدیق خبری که از صحت و سقم آن آگاهی ندارد؛
۵- بدگمانی به افراد؛
۶- حسد ورزیدن؛
۷- به تمسخر گرفتن افراد؛
۸- هنگام توصیف خوبی‌های یک انسان، اظهار شگفتی کرده و آن صفات خوب را از او بعید بداند؛
۹- هنگام یاد کردن کسی اظهار کراهت نمودن از او؛
۱۰- بدی دیگران را با آب و تاب تعریف کردن و آن را شاخ و برگ دادن.
(آنچه که گفته شد، ذکر معایبی است که در فرد باشد؛ و اگر شخص غیبت شونده از موارد فوق به دور باشد، یقیناً آنچه درباره او گفته شود تهمت و افترا است وکیفری سخت دارد. خداوند ما و شما را از چنین بالاهایی در امان دارد، آمین).
پس اگر سلامت دین، دنیا و آخرت خویش را طالبی، به یاد خدا باش و متعرض خلق مشو. آن گاه است که به جای غیبت، عبرت گیری و به جای کیفر، پاداش داده شوی. دروغ می‌گوید آن که خود را زاده حلال بخواند، در حالی که غیبت کند (و آبروی بی گناهان را دستخوش هوای خود کند). از غیبت بپرهیز که خوراک سگان دوزخ است.
