آداب قرائت قرآن
امام صادق (ع) فرمود: کسی که قرآن خواندن او توأم با خضوع نباشد، و قلبش را رقت فرا نگیرد، و در سینه اش حزن و ترس وارد نشود، عظمت خدای متعالی را ناچیز شمرده و به خسرانی آشکار در غلتیده است. پس قاری قرآن را سه چیز لازم است تا به فیض عظمای قرائت نائل آید: ۱ قلبی خاشع؛ ۲ بدنی فارغ از تعلقات دنیوی؛ ۳ جایی خالی. چون قلبش در برابر خدای تعالی خاشع شود ، شیطان رجیم از او خواهد گریخت. خداوند تعالی می فرماید: پس چون قرآن می خوانی، از شیطان رانده شده به خداوند پناه جوی ). پس هنگامی که قاری قرآن، نفس خویش را فارغ سازد، قلبش برای قرائت قرآن فارغ یابد و در این هنگام چیزی که بتواند او را از برکت و فواید قرآن محروم کند در بین نیست. و چون کنج خلوت اختیار کند و از خلق اعتزال جوید و خضوع قلب و فراغ بدن را فراهم آورد، در این هنگام روح و باطنش با خدای عز وجل انس می یابد و شیرینی سخنان خداوند تعالی در خطاب با بندگان صالحش و مقامی را که به فنون کرامات و بدایع اشاراتش بدانان اختصاص داده، در خواهد یافت. پس هنگامی که پیمانه ای از این شراب بنوشد، دیگر هیچ حالی و هیچ وقتی را بر آن ترجیح ندهد، بلکه آن را بر هر طاعت و عبادتی رجحان می دهد، زیرا در این حال، بدون واسطه با پروردگار خویش به راز و نیاز می پردازد. ای قاری کتاب خدا ! بنگر که چگونه کتاب پروردگار و عهد ولایتت را می خوانی، و چگونه بر اوامر او گردن می نهی، و از نواهی حضرتش اجتناب می ورزی، و چگونه حدودش را پاس می داری، که او در کتاب عزیزش می فرماید: (نه از پس ونه از پیش بر آن باطل وارد نشود که آن، از سوی {خدای} حکیم حمید نازل شده است.) پس آن را به ترتیل بخوان و در وعده پاداش و وعید کیفرش توقف کن و در امثال و مواعظش بیندیش و بپرهیز از این که حروفش را ادا نمایی و حدودش را ضایع کنی.
