دعا کردن براى خود آدابى دارد که در کتب احادیث و دعا آمده است و نمونه هایى از آن در قرآن نیز آمده است :
۱. یکى از آنها همان اجابت دستورات و به جای آوردن فرامین اوست.
۲. دیگر این است که دعا کننده با تضرع و خشوع دعا کند: اُدعُوا َربَکُم تَضَرُّعَا وَ خُفیَه اِنَّهُ لا یُحِبُّ المُعتَدینَ (اعراف / ۵۵) پروردگار خود را با زارى و پنهانى دعوت کنید همانا او تجاوزگران را دوست ندارد.
۳. دیگر اینکه دعا از روى ترس از غضب خدا و طمع در رحمت او باشد: وَ ادْعُوهُ خَوْفًا وَطَمَعًا (اعراف / ۵۶)و او را از روى ترس و طمع بخوانید.
۴. دیگر اینکه پیش از دعا کارهاى خیرى انجام بدهد:انهم کانوا یسارعون فى الخیرات و یدعوننا رغبا و رهبا (انبیاء / ۹۰)آنها در انجام کارهاى خیر شتاب میکردند و ما را از روى رغبت و ترس میخواندند.
۵. همچنین شایسته است که در مقام دعا، خدا را با نامهاى نیکوى او که همه آنها نیکوست، بخواند:وَ لِلّهِ الْأَسْمآءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها(اعراف /۱۸۰)و براى خداست نامهاى نیکو، پس او را با آنها بخوانید.
این رهنمود بزرگى براى بشر است که چگونه با خداى خود ارتباط بر قرار کنند و او را بخوانند. در آیه ی اخیر ادب دعا کردن را هم مىآموزد که باید همراه با ذکر نامهاى خدا باشد.
بهتر است که از میان نامهاى خداوند، نام یا نامهایى را به زبان آورد که متناسب با حاجت او باشد.
