ادّعای خدایی از سوی بهاء الله

بهاء الله نیز مانند سیّد باب ادّعای خدایی نمود، در ارتباط با این موضوع می توان اسناد زیر را ارائه نمود:
 
1- میرزا حسینعلی(بهاء الله) در صفحه ۲۹۹ کتاب مبین اظهار می دارد :
تنها لا اله الّا انا المسجون الفرید: یعنی نیست خدایی غیر از من زندانی تنها.
 
2- بهائیان معتقدند که  میرزا حسینعلی نوری نیز ، ذات خدا می باشد.
جهت اثبات این ادعا به صفحه ۲۰۷کتاب تاریخ حضرت صدرالصّدور، تألیف نصرالله رستگار رجوع می کنیم که از قول عبدالبهاء (پسر ارشد بهاءاللّه) آمده:
” ای مقبل إلی الله و منقطع إلی الله ، مقام مظاهر قبل نبوت کبری بوده و مقام حضرت اعلی الوهیت شهودی و مقام جمال اقدس اقدم احدیت ذات هویت وجودی و رتبه این عبد ، عبودیت محضه صرفه بحته حقیقی ، و هیچ تفسیر و تأویلی ندارد. ” (رستگار،نصرالله-  تاریخ حضرت صدر الصّدور – صفحه ۲۰۷- طهران – سنه ۱۰۴ بدیع)
 
*)لازم به ذکر است که منظور از حضرت اعلی و جمال اقدس اقدم به ترتیب سید باب و میرزاحسینعلی نوری می باشند که ادّعا نموده اند خود خدا هستند.
 
3- بهاء الله در لوح مخصوصی که به مناسبت تولد خود صادر کرده چنین می گوید:
فًیا حًبًّذا مِن هذا الفجر الًّذی …. فیه وُلِدَ مًن لَم یلِد و لم یولًد
یعنی: چه خوش است این بامداد ….که در آن کسی به دنیا آمده که که نه زاییده و نه زاده شده است!!! ( کتاب ایام تسعه تألیف اشراق خاوری صفحه ۵۰)
 
4- از آنجا که اختلافات میرزا حسینعلی با برادرش یحیی صبح ازل بر سر جانشینی  سیّد باب شدت یافت  ، پیروان این دو نفر آشوب هایی را در بغداد بوجود آوردند. در نتیجه بهاء الله توسط حکومت عثمانی به اسلامبول و از آن جا به ادرنه و سرانجام به عکا تبعید شده و در آن جا زندانی شد. در این زندان ، بهاء الله اظهار داشت:
اِنَّ الَّذی خَلَقَ العالَمَ لِنَفسِهِ قَد حُبِسَ فی اَخرَبِ الدِّیارِ بِمَا اکتَسَبَت اَیدِی الغافِلین.
یعنی: کسی که جهان را برای خودش خلق کرده بخاطر اعمال غافلین در بدترین مکان زندانی شده است !
( کتاب لوح ابن الذئب صفحه ۴۲و الواح نازله خطاب به ملوک و رؤسای ارض صفحه ۱۱۵)
 
 
 
5-  همچنین در جایی دیگر بیان داشته:
قُل لا یرى فى هَیکلی اِلّا هَیکلُ اللّهِ وَ لا فى جَمالی اِلّا جَمالُه وَ لا فى کَینُونَتى اِلّا کَینُونَته وَ لا فى ذاتى اِلّا ذاته و لا فى حَرَکتى اِلّا حَرَکَتُه وَ لا فى سُکُونى اِلّا سُکُونُه و لا فى قَلَمى اِلّا قَلَمُه …. قُل لَم یکُن فى نَفسى اِلّا الحَقُّ وَ لا یرى فى ذاتى اِلّا اللّهُ….
ترجمه: بگو در هیکل من بجز هیکل خدا و در جمال من بجز جمال او و در وجود من بجز وجود او و در ذات من بجز ذات او و در حرکت من بجز حرکت او و در سکون من بجز سکون او و در قلم من بجز قلم او دیده نمی شود ….بگو در نفس من بجز حق وجود نداشته و در ذات من غیر از الله چیزی دیده نمی شود! ( کتاب مبین یا آثار قلم اعلی جلد یک صفحات ۱۳و۱۴، همچنین آثار قلم اعلی جلد ۲ صفحه ۵۸۹)
 
6- احمد یزدانی(مبلغ معروف بهایی) نیز، القاب میرزا حسینعلی بهاء را اینچنین بیان می کند:
” مظهر نفس الله ، اسم اعظم ، قیوم الارض و السماء ، مالک الوجود ، مبعث الرسل، مکلم الطور …و مالک یوم الدین ” ( نظر اجمالی به دیانت بهایی چاپ دوم ص ۷۴)
 
7-  در یکی از مناجات هایی که خطاب به بهاءالله ، خوانده می شود نیز اشاره می کنیم :
َاللّهُمَّ اِنّی اَسئَلُکَ بِشَعَراتِک الَّتی یتَحرَّکُ عَلی صَفَحاتِ الوَجه
ترجمه: خدایا تو را به موهایی که در صورتت می جنبند سوگند می دهم…!
(ادعیه محبوب صفحه ۱۲۳)