اراده کنید تا متحول شوید

 انسان متفکر – انسان متوکل

برچسب‌ها، باور آفرین و شخصیت سازند. ما در مسیر کمال، از این تکنیک برای تهذیب نفس و ساختن هویت و شخصیت جدید و باورهای عالی، استفاده می‌کنیم. در این مقاله راجع به دو ویژگی تفکر و توکل صحبت می‌کنیم که اگر با تمرین و مراقبت در خود ایجاد کنید، زندگی‌تان رنگ و بویی دیگر می‌گیرد.

انسان متفکر

از آنجا که فکر، نردبان معراج انسان است و زندگی در مسیر کمال در لحظه‌های اندیشه انسان صورت می‌گیرد، لذا یک انسان عارف در واقع یک انسان متفکر است. تفکر به معنای اندیشه‌های ناب، زیبا، مثبت و تحول‌آفرین که در ذهن یک انسان سالک مسیر کمال شکل می‌گیرد و بازتاب آن لحظه‌های زندگی او را می‌سازد. در این صورت، کیفیت زندگی یک انسان عارف به کیفیت اندیشه‌های او بستگی دارد.

اندیشه‌های منفی و مأیوسانه، یک زندگی رو به شکست را شکل می‌دهد.

هنگامی که ما برچسب انسان متفکر را بر پیشانی ذهن و دلمان نصب می‌کنیم، در واقع به ضمیر ناخودآگاه خود این پیام را می‌دهیم که ما مرتباً اطلاعات زیبایی را به عنوان اندیشه‌های ناب برایت می‌فرستیم و تو موظفی تا با دریافت چنین اندیشه‌هایی باورهای زیبا و روحیه عالی در ما تولید کنی. ضمیر ناخودآگاه نیز با هدایت اندیشه‌های زیبا عالی‌ترین شخصیت و احساس را در ما خلق می‌کند و بستر کمال را برای زندگی ما فراهم می‌آورد.

شما به عنوان یک انسان رهرو مسیر کمال مرتباً با ذکر این جمله تأکیدی مثبت که من انسان متفکری هستم در خود، شرایط و بستر کمال را فراهم کنید. در این راستا مرتباً بیندیشید که شما کیستید، در زندگی چه می‌کنید و در نهایت به کجا می‌روید. این نحوه تفکر، انسان را در شرایط ارزیابی و تصحیح قرار می‌دهد و باعث می‌شود که شما خود موجودتان را با خود مطلوب، مقایسه کنید و از رهگذر تصمیم‌های درست در زندگی، به اصلاح مسیر بپردازید و به سوی کمال حرکت کنید.

انسان متوکل

 به خاطر داشته باشیم که برچسب‌ها باور آفرین و روحیه سازند و در نهایت شکل‌دهنده هویت ما هستند. هنگامی که خود را یک انسان متوکل می‌نامیم، در واقع این باور را در خود می‌سازیم که ما به عنوان سالکان مسیر کمال، در همه امور زندگی خود، به خدای رحمان توکل می‌کنیم و عاقبت امور را به اراده قدرتمند او می سپریم و یقین داریم که خداوند از انسان‌های مؤمن مراقبت و دفاع می‌کند بدین سان از دغدغه‌ها رها می‌شویم و در آغوش امن خدا احساس امنیت و آرامش می‌کنیم.

آری، انسان متوکل کسی است که تنها تکیه‌گاهش، ذات مقدس خدای یکتاست که بر سریر کائنات تکیه زده و عالم خلقت، با سرانگشت اعجازش در حرکت و تکاپوست. دست نیاز انسان متوکل همواره به سوی اوست و خوب می‌داند که با دعا و نیایش است که به حریم ملکوت راه می‌یابد و خدا به سرزمین قلبش، پا می‌گذارد. او سکان کشتی زندگی‌اش را به دست خدا سپرده است و چون تو را نوح است کشتی‌بان، ز توفان غم مخور.

انسان متوکل، خود و زندگی‌اش را به خدا سپرده و هر آنچه هست و نیست را به وی واگذاشته و از این رهگذر به دنیایی از آرامش رسیده است.

خدا مدافع اوست و در سخت‌ترین لحظات زندگی، حضورش را بر وی عیان می‌سازد. کسی که به خدا توکل می‌کند و او را وکیل خود قرار داده است، از هر محکمه‌ای سرافراز پای بیرون می‌گذارد و این چنین است که انسان‌های بزرگ؛ انسان‌هایی که خون تحول و شکوفایی در رگ‌های بشریت تزریق می‌کنند، هیچ‌گاه نیاز به توجیه و دفاع از خویش ندارند، زیرا خدا که ناجی و بهترین وکیل و مدافع کل کائنات است، خود به نجات آن‌ها می‌آید.

توکل، ریسمانی است آویخته از عرش الهی و تنها بیداران و هشیاران‌اند که به این ریسمان محکم، چنگ زده و رستگار می‌شوند. توکل به این معنا نیست که جریان امور را به خدا بسپاری و خود در کنج عافیت بنشینی و به خویش مشغول شوی؛ زیرا آنکه توکل می‌کند، همه راه‌ها را رفته، همه درها را کوفته، هر پیامی را شنیده، هر ندایی را دریافته، و خود را به آب و آتش زده است و می‌زند. او از پای نمی‌نشیند و در عین حال نتیجه کار را به خدای رحمان می‌سپارد. به تعبیر دیگر توکل یعنی کار را به امید خدا انجام دادن، تلاش کردن و حاصل را از خدا خواستن! بیماری که به خدا توکل می‌کند، بهترین نسخه را از متخصص‌ترین طبیب می‌گرید زیرا نیروی توکل و تلقین، آن چنان روحیه‌ای به وی داده و آن چنان باوری در وی پدید می‌آورد که کارخانه داروسازی درونش را به کار می‌اندازد و بهترین داروها و مفیدترین آنزیم‌ها و هورمون‌ها را برای این سیستم پیچیده می‌سازد و بر بیماری فائق می‌شود.

یا من اسمه دواء و ذکره شفاء، ای آنکه نامت، داروی وجود است و ذکرت شفای جسم روان، به تو توکل می‌کنم و خود را به تو می‌سپارم. من با توام و تو با منی.

خدایا! بر تو توکل می‌کنم که مرکز پرگار آفرینشی و از تو مدد می‌جویم که یکتا مددکار عالمی. به درگاه تو پناه می‌برم که آفتاب سلطنت در قلمروی امپراتوری هستی، هرگز غروب نمی‌کند. تو با منی و روح بهاران با من است و بدین‌سان است که:

اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد

من و ساقی، به هم سازیم و بنیادش براندازیم

ای رهرو مسیر کمال! همواره با خود بگو و تکرار کن که من انسان متوکلی هستم و این جمله تأکیدی، این باور را در تو می‌سازد که خدا، یار و یاور توست. در همه امور از تو مراقبت می‌کند. این معنی تو را به دنیایی از آرامش و سکون می‌برد و هویت بسیار زیبایی در تو می‌سازد.