اسم من ((گوجه سبز)) است !

برای اعصاب مفیدم .
خشک شده من درمان کم خونی است .
درمان بیماری شب کوری هستم .
جهت معالجه نقرس ، رماتیسم و تصلب شرائین مرا تجویز کنید…
فارسی من ((گوجه )) است به اقسام ریز و کوچک ، به من آلوچه سنگ – الوچه آلنج و آلوی کوهی هم می گویند. عربی من ((ادرک )) است و در بعضی از کتابهای پزشکی قدیم به اسامی نیسوق و نیشوق هم از من یاد شده است .
من انواع و اقسام داشته و با آلونیز قرابت و نزدیکی دارم . بهترین نوع من گوجه برقانی است که پوست آن به آسانی جدا می شود و نوع دیگر من گوجه گلستان است که در خراسان می روید و رنگ آن سبز بوده ، کمتر قرمز می شود. نوع پیشرس من گوجه سبز است که به نام گوجه گیلانی ، و گیلانی گوجه معروف است و اولین میوه ای است که در فصل بهار به بازار می آید. این خاصیت مسهلی ندارد. معذلک با یبوست مزاج می جنگد. من به رنگ های سبز و زرد و قرمز ظاهر میشوم . رنگ من ترکیبی شبیه جوهر زردک است که در بدن تبدیل به ویتامین (آ) می شود و به همین جهت است که انواع من برای درمان شب کوری و رشد بدن مفید است – مقدار این ویتامین در انواع زرد و قرمز من بیشتر است . علاوه بر جوهر زردک ، من دارای ویتامین های ((ب )) و ویتامین ((ث )) هستم ، به این جهت برای اعصاب مفید بوده و مسکن التهاب صفرا می باشم . من دارای املاح زیادی از قبیل آهن – کلسیم – فسفر – منیزی – پتاسیم – سدیم و منگنز می باشم . من از میوه های خنک بوده و این خاصیت در انواع ترش من بیشتر است . اقسام درشت من خاصیت نرم کننده دارند، ولی در این خاصیت هرگز به پای آلو نمی رسند. خشک شده آنها که بیشتر به نام آلوچه خشکه فروخته می شود، درمان خوبی برای ضعف اعصاب و کم خونی است ، اقسام مختلف من برای معالجه نقرس – رماتیسم و تصلب شرائین تجویز شده اند، همگی پیشاب آور بوده ، و اعمال کلیه را تنظیم می نمایند.
جوشانده ۲۵ تا سی گرم برگ درخت من ، کشنده کرم معده بوده و این خاصیت در مغز هسته من نیز می باشد – سابقا جوشانده برگ مرا به عنوان تب بر مخصوصا برای مبتلایان به بیماریهای ریوی تجویز می کردند. برگ من نفاخ بوده ، و برای معده مضر است ، مگر آنکه همراه با یک مسهل خورده شود و برای این کار سابقا گلقند را تجویز می کردند.اقسام آلو
اقسام آلو تمام ترکیبات و خواص مرا داشته و به اضافه ملین خوبی می باشند. خاصیت غذایی زیادی داشته و نیروبخش هستند و می توان آنرا غذای مخصوص ورزشکاران قرار داد. آلوی خشک قند زیادی دارد و برای مبتلایان به مرض قند خوب نیست . ولی گوجه فاقد قند بوده ، و قند خون را کم می کند. مغز هسته و برگ درخت آن نیز دارای خاصیت ضد کرم است .
خاصیت مسهلی آلو مربوط به ماده چسبنده و املاح و سلولز آن می باشد و به همین جهت می توان گفت برای مداوای یبوست غذایی مفیدتر از آلو و انجیر نیست و این خاصیت در انجیر خشک و آلوی خشک زیادتر است . خوردن آلو قبل از غذا برای مبتلایان به سر درد و تبهای صفراوی سودمند می باشد. تخامه ای که بعد از خوردن آجیل در معده پیدا می شود، دوایی بهتر از آلوی خشک خیس کرده ندارد. لواشک آلو که از انواع کوهی ساخته میشود، اگر تمیز تهیه شده باشد پاک کنندهی روده و شکم خواهد بود. صمغع درخت گوجه و آلو به صمغ فارسی معروف است ، گرم تر از صمغ عربی بوده و برای سرفه مفیدتر می باشد. خرد کننده ی سنگهای کلیه و مثانه و سنگهای صفراوی است ، برای التیام زخم بسیار نافع بوده ، و سرمه ی آن برای کم کردن فشار چشم تجویز شده است . به این انگم و سایر صمغ های درختی به نام فارسی گوج گویند و گویا کلمه گوجه از این نام گرفته شده باشد.