اغلاط ادبی ایقان (رساله خالویه)

میرزا حسینعلی نوری (بهاء الله) کتاب ایقان را در سال ۱۲۷۸ قمری  ، در اثبات کتاب بیان و باب و اوامر او نوشت. این کتاب به گفته‌ی شوقی افندی ، بزرگ‌ترین و قدیمی‌ترین کتاب بهائیت محسوب می‌شود. در این بخش قصد داریم به چند مورد از اغلاط ادبی ایقان اشاره کنیم:
 
۱- لَعَلَّ تَصِلُنَّ(صفحه ۱): لعل از حروف مشبهه بالفعل و از مختصات اسم است و بر فعل داخل نمی شود و تصلن فعل مضارع موکد بنون تاکید است و ادخال لعل برآن غلط است.
۲- مخمود ( صفحه ۷) : عبارت “مخمود” نیز غلط است زیرا خمد فعل لازم است و فعل لازم اسم مفعول ندارد و صحیح آن “خامد” است.
۳- ابواب های معانی (صفحه۳۴): ابوابهای  معانی  غلط  است . چون ابواب  جمع باب و عربی است و ها  از ادوات جمع فارسی است.
۴- حوریّات (صفحه۴۶): حوریّات غلط است چون خود جمع حورا می باشد  و با الف و تا جمع بسته نمی شود. 
به نظر شما  با وجود این همه غلط ، آیا می توان بیان کرد که ایقان یک معجزه است؟
 
بهائیان در پاسخ به سوال فوق ،  معمولاً دو مورد زیر را بیان می کنند:
 
۱-  در قرآن  هم اغلاط زیادی وجود دارد.
۲- بیانات پیامبران بر اساس قواعد قوم نیست.
 
در ارتباط با مورد اول می توانید به لینک زیر رجوع کنید:
 
 در ارتباط با مورد دوم هم بایستی به آیه زیر اشاره کرد:
و ما ارسلنا من رسول الا بلسان قومه لیبین لهم فیضل الله من یشاء و یهدی من یشاء و هو العزیز الحکیم
(سوره الابراهیم- آیه۴)
معنی: ما هیچ پیامبرى را، جز به زبان قومش، نفرستادیم؛ تا (حقایق را) براى آنها آشکار سازد؛ سپس خدا هر کس را بخواهد (و مستحق بداند) گمراه، و هر کس را بخواهد (و شایسته بداند) هدایت مى‏کند؛ و او توانا و حکیم است.لذا هر پیامبری که برای هدایت قومی مبعوث شده است، به زبان همان قوم سخن گفته و کتابی را هم که آورده ، به زبان آن قوم می باشد. پیامبر اسلام  نیز که در شبه جزیره عربستان به پیامبری رسیدند، از این قاعده مستثنی نبودند و نزول قرآن به زبان عربی (یعنی زبان مردم عربستان) بود.