باور کنم که دوستم داری؟

افسانه‌ای می‌گوید تا زمانی که عشق وجود دارد همه‌چیز عالی است. عشق اساس زندگی و بر همه‌چیز پیروز است. اگر عشق باشد هیچ مشکل و تعارضی در زندگی مشترک پیدا نخواهد شد و در حقیقت عشق و تعارض ناسازگار با همدیگر هستند. ولی باید دانست که وجود تعارض اساس زندگی مشترک است و یکی از مهارت‌های مهم زوج‌های جوان شناختن، اداره کردن و حل تفاوت‌ها و تعارضات آنهاست. مهارت کنترل و حل تفاوت‌ها برای یک ازدواج سالم ضروری است. آنچه که برای زندگی مشترک خطرناک است، نزاع و درگیری است که به شکل اهانت به همسر، تهدید، استثمار، کینه‌توزی و پرخاشگری نمود می‌یابد و این نزاع و درگیری باعث از بین رفتن زندگی می‌شود.
به یاد داشته باشید همیشه همسرتان را مانند دوست صمیمی خود بدانید و به جای آن که با عصبانیت از او ایراد بگیرید ضمن تمرکز روی حل مسئله از احساس پیروزی بر همسر و یا تحقیر او اجتناب نمایید. حل تعارضات به شکل احترام‌آمیز و نه با نزاع و بیان احساسات و نگرانی‌ها مثمرثمر خواهد بود. همواره باید سعی ما بر آن باشد تا تعارضات را به شیوه «برد ـ برد» حل نمود و یا حداقل به طریقی که هرکدام از زوجین با آن موافق باشند عمل کرد.
بعضی از زوجین با ساده‌انگاری از شیوه‌های اجتناب از تعارضات استفاده می‌کنند و از مشکل و تعارض چشم‌پوشی می‌کنند تا آن تعارض از بین برود. مشکل اجتناب و نادیده گرفتن تعارضات موجود در زندگی مشترک آن است که در زندگی مشترک در واقع تفاوت‌ها و تعارضات همواره وجود دارند و سازش زیاد با مسائل مانع پیشرفت می‌گردد. تفاوت‌ها همیشه و همه جا وجود دارند بنابراین بهتر است مشکلات را به صورت پیشگیرانه و در مراحل اولیه و قبل از آن که به صورت حاد و با خشم و رفتارهای منفی نمود پیدا کنند، حل کرد.
در بعضی زوجین ممکن است یکی از طرفین وجود مشکل را انکار نموده و از این که مشکل را بپذیرد طفره رود. در این حالت مشکلات انکار شده و به بدتر شدن اوضاع می‌انجامد چرا که به حساب عدم صداقت و نقش بازی کردن در روابط بین زوجین گذاشته می‌شود.
وقتی بین زن و شوهر اختلافی پیش می آید، به نتایج خاصی می انجامد. سه نتیجه احتمالی تعارض به شرح زیر است:۱- ناپدید شدن: موضوعی که موجب تعارض و اختلاف شده است، با گذشت زمان از بین می رود.۲-بن بست: شرکای زندگی در موضوع مورد اختلاف (گیر) می کنند و هیچ گونه اقدامی انجام نمی دهند. این وضعیت ممکن است شامل توافقی سطحی و گذرا یا بی تفاوتی همراه با خصومتی پنهان باشد که در هر دو حالت به زودی به جر و بحثی دیگر منجر می گردد.۳-حل و فصل: زن و شوهر برای خاتمه دادن به تعارض دست به کار می شوند.چگونه تعارض‌هایمان را حل کنیم
برای آن که بدانیم چگونه باید تعارضات را حل کنیم ابتدا باید بدانیم تعارضاتی که در زندگی وجود دارند شامل مباحث جزئی یا بحث‌های جدی‌تر است. در بحث‌های جزئی از شیوه ارتباطی شنونده ـ گوینده استفاده کنید. هر یک از زوجین احساسات و افکارش را بیان کند. به همسرتان توهین نکنید، منظورتان را رک و راست بیان نمایید. هیچ‌گاه همسرتان را استثمار و یا تحقیر ننموده و از موضع قدرت با او برخورد نکنید. مطمئن شوید که همسرتان صحبت خود را بیان می‌کند و احساسات او را تأیید کنید. تأیید کردن احساسات به معنای موافقت شما با انتقاد و شکایت و پذیرفتن راه‌حل نیست. به عنوان مثال ممکن است شما با شیوه حل مشکلات مخالف باشید، اما در عین حال بیان می‌کنید که حل مشکل چقدر برای شما مهم است. در بیان پیشنهادات مطمئن شوید که وقت کافی برای بررسی راه‌حل‌ها صرف کرده‌اید و ساده‌ترین راه‌حل را نپذیرفته‌اید. همسرتان را تهدید و یا مجبور نکنید. مطمئن شوید که راه‌حل برای هیچ یک از زوجین مضر نیست. هر مشکل باید براساس شایستگی‌ها بررسی شود. توجه کنید که باید با تفاوت‌ها کنار آمد، نه این که آنها را فراموش کرد و یا دائماً با آنها درگیر شد. در ازدواج سالم باید بین پذیرفتن خود و پذیرفتن همسر تعادل برقرار گردد.
روش طرح مسئله یک فرایند مشارکتی است و به شما برای رسیدن به رضایت بخش ترین راه حل کمک می کند. این روش ۶ مرحله دارد:مرحله ۱: این مرحله همیشه حساس ترین مرحله (و اغلب وقت گیرترین آنها) در حل مسئله است. درک روشن نیازهای یکدیگر برای حرکت به سوی راه حلی که ارضاء کننده آن نیازها باشد اساسی است. در این مرحله تمام توجه باید فقط معطوف به نیازها باشد به دلیل این که همه ما عادت کرده ایم به جای بیان نیازهایمان، راه حل آنها را عنوان کنیم . پس وقت کافی برای تشخیص دقیق مشکل بگذارید. توجه به این نکته نیز مهم است که اغلب در بیان صادقانه احساسات، روشن می شود که بین شما و طرف مقابل، بیش از یک اختلاف وجود دارد و شاید لازم باشد به هر یک از آنها گوش دهید؛ و ببینید کدام یک، از اولویت بیشتری برخوردارند و یکی یکی روی آنها کار کنید.
سعی نکنید یک راه حل را تشویق یا تحمیل کنید و یا آن که دیگری را به پذیرفتن راه حلی که دوست ندارد تشویق نکنید زیرا اگر هر دو طرف راه حلی را آزادانه انتخاب نکنند ممکن است بعداً به آن عمل نکنند.مرحله ۲: به وجود آوردن راه حل های ممکن (تفکر سریع خلاقانه): این قسمت حل مسئله، بخش خلاقانه آن است. مرحله ای که هر دوی شما می گویید: «بیا عقل هایمان را روی هم بگذاریم و یک راه-حل سازنده پیدا کنیم» اغلب رسیدن فوری به یک راه حل آسان نیست، در عین حال راه حل های اولیه با این که خودشان قابل قبول نیستند باعث انگیزش افکاری می شوند که راه را به سوی نظرات بهتری می¬گشاید . از قضاوت یا انتقاد، از راه حل های یکدیگر بپرهیزید.مرحله۳: ارزشیابی راه حل ها حالا هر دوی شما می خواهید به ارزیابی راه حل ها بپردازید. راه حل های ارائه شده چه چیزهایی هستند؟ آیا آنها برای هر دو عادلانه اند؟ آیا یک راه حل به نظر کاراتر از راه حل دیگر می آید؟ آیا دلیلی هست که نشان دهد کارایی لازم را ندارد؟ آیا عمل کردن به آن بیش از حد مشکل خواهد بود؟اگر در این مرحله راه حل ها را به خوبی بررسی نکنید، در پایان یا با یک راه حل ضعیف روبه رو خواهید شد و یا با راه حلی که نهایتاً با جدیت به آن عمل نخواهید کرد.مرحله ۴: تصمیم گیری روی یک راه حل قابل قبول برای هر دو طرف در این مرحله است. سعی نکنید یک راه حل را تشویق یا تحمیل کنید و یا آن که دیگری را به پذیرفتن راه حلی که دوست ندارد تشویق نکنید زیرا اگر هر دو طرف راه حلی را آزادانه انتخاب نکنند ممکن است بعداً به آن عمل نکنند. بعد از این کار می توانید آن را بنویسید تا مطمئن شوید در آینده در مورد تصمیمی که هر دو بر آن توافق کردید سوء تفاهمی پیش نمی آید.مرحله ۵: عمل بر اساس راه حل چون رسیدن به راه حل یک چیز است و عمل کردن به آن چیز دیگری است. مشخص کنید چه کسی باید تا چه وقت چه کاری را انجام دهد. از تحت فشار قرار دادن طرف مقابل بپرهیزید. و اگر با گذشت زمان، طرف دیگر به سهم خود،عمل نکند لازم است شما با پیامی مثل تو به توافق خودت عمل نکردیطرف مقابلتان را متوجه این نکته کنید که شما از او انتظار داشته اید مسئول باشد.مرحله ۶: کنترل نتایج راه حل . حالا زمان آن فرارسیده که اثر بخشی راه حل خود را با این سوال مورد ارزشیابی قرار دهید: آیا این راه حل به نیازهای هر دوی ما پاسخ می دهد؟ از آن جایی که مسائل و مشکلاتی که مردم با آن روبه رو می شوند تحت تاثیر عوامل غیر قابل پیش بینی و پیچیده زیادی است، ممکن است این روش حل مسئله، همیشه مطلوب ترین نتیجه را به وجود نیاورد. و ممکن است با رسیدن به یک هدف، هدف دیگری که از اولی مهم¬تر بوده به خطر بیافتد.