تارک نماز

پرسش . در کتاب گناهان کبیره آمده است که اگر به شخصی که نمازهایش را نمی‏ خواند غذا یا آب بدهید گناه است و در جای دیگر روایت کرده است وقتی حضرت ابراهیم علیه ‏السلام غذای خود را با یک گبر نخورد، توبیخ شد. وجه جمع این روایات چیست؟

پاسخ: اگر انسانی در حال اضطرار افتاده و گرسنگی یا تشنگی بر او فشار آورده است، چه گبری باشد چه غیر آن چه تارک الصلاه باشد چه غیر آن، فرمان اسلام این است که باید او را نجات داد. پس اگر انسان گرسنه‏ای را دیده‏ای که می‏دانی نماز نمی‏خواند، طبق این فرمان باید برای رفع اضطرار او اقدام کرد. امّا حکم دیگری در اسلام وجود دارد که از معاشرت و هم غذا شدن با کسی که نمازهایش را نمی‏خواند، نهی شده است. در خصوص تارک نماز باید نهی از منکر نمود یکی از روش‏های نهی از منکر، دوری گزیدن از اوست تا او بفهمد علت اینکه با وی گرم نمی‏گیری نماز نخواندنش است.
وجه جمع دیگر آن است که گاهی گبری مقید به احکام دینی خود است، در مقابل مسلمانی که به نمازش تعبد ندارد. آن گبر را می‏توان تحمّل کرد ولی این مسلمان بی‏نماز را نمی‏توان پذیرفت؛ چنان‏که در جامعه اسلامی گروه‏های اقلیت به مسلک خود عمل می‏کنند و جان و مالشان و عرضشان محترم است. بلکه تحت حمایت نظام اسلامی‏اند؛ درحال ی‏که بنابر احکام اسلامی، شخص تارک نماز گنهکار است و باید تنبیه شود و اگر او به صورت علنی اعلام کند که نماز را قبول ندارد به دلیل رد ضروری دین مرتد شناخته شده، محکوم خواهد شد.
خلاصه آنکه غذا ندادن به شخص بی‏نماز به معنای ترک مراوده و معاشرت  با اوست تا به این ترتیب به زشتی عمل خویش آگاه گردد و منظور این نیست  که آنقدر به او غذا رسانده نشود تا بمیرد. ترک مراوده نوعی تنبیه برای فرد بی نماز است.