تربیت دینی کودکان چه لزومی دارد؟

اگر کودک ما تربیت دینی یابد، برکاتش به خود او و دیگران خواهد رسید. کودکی که با خدا آشنا است، هیچ‌گاه احساس پوچی نمی‌کند و در جای‌جای زندگی‌اش، تکیه‌گاه محکمی خواهد داشت،و با همین تکیه‌گاه، در برابر مشکلات، استقامت می‌کند.زمانی‌که برادران یوسف«ع» او را در چاه انداختند، یوسف ۹ساله بود. وقتی کاروان از کنار چاه گذشت و یکی از کاروانیان یوسف را دید، صدایش را بلند کرد و گفت: کاروانیان بایستید! بیایید و به این کودک غریب و تنها کمک کنید.وقتی یوسف، این تربیت‌شده‌ی دینی، سخن او را شنید، گفت: انسانی که با خداست، هیچ‌گاه غریب و تنها نیست.
برکت تربیتی دینی کودک،به والدین نیز می‌رسد. کودک تربیت‌شده‌ی دینی، با والدین خود خوب رفتار می‌کند، زیرا با قرآن آشناست و قرآن می‌فرماید: «ولا تَقُل لَّهُما افٍ»(۱): به پدر و مادرت اف نگو.
او با روایات معصومان«ع» آشنا می‌شود که می‌فرمایند: «بِرُّ الوالدَینِ واجِبٌ و اِن کانا مَشرکین»(۲): نیکی به پدر و مادر، واجب است،حتی اگر مشرک باشند.
تربیت‌یافته‌ی دینی،سخنانی زیبا و پرمحتوا بر زبان جاری می‌سازد و سبب افتخار پدر و مادر و نزدیکان می‌شود. تربیت دینی کودکان،در آخرت والدین هم اثر می‌گذارد. امام‌صادق«ع» از رسول‌گرامی«ص» اسلام نقل می‌کند که حضرت فرمود: «روزی حضرت عیسی«ع» از قبرستانی می‌گذشت و دید مرده‌ای را عذاب می‌کنند.سال بعد، از همان قبرستان گذشت و متوجه شد که عذاب آن مرده برداشته شده است. از خداوند پرسید: قضیه چیست؟ خداوند فرمود: فرزندی دارد که جاده‌ای را ترمیم کرد و یتیمی را پناه داد، بدین‌سبب عذاب او را برداشتیم».
روزی رسول‌اکرم«ص»، از قبرستان بقیع می‌گذشت و به یاران فرمود: «بشتابید!». در برگشت، یاران خواستند با سرعت بگذرند،حضرت فرمود: «آرام بروید، در رفت، مرده‌ای را عذاب می‌کردند و در بازگشت، عذاب از او برداشته شد، چراکه فرزندی دارد و در همین‌فرصت، نزد معلم رفت و «بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم» را آموخت، و خداوند، به همین‌جهت، عذاب را از پدر او برداشت»(۳).
س: پسر ۱۴ساله‌ام که در دوران کودکی نمازش را مرتب می‌خواند؛اما دوسال است که به نماز اصلاً اهمیت نمی‌دهد و می‌گوید، در دوران کودکی نماز می‌خواندم تا دیگران مرا دوست داشته باشند.
جواب: فرزند شما، ۲سال است وارد دوره‌ی نوجوانی شده و دقیقاً از همان زمان، به نماز اهمیت نمی‌دهد.
علّت این مسأله به احتمال فراوان، ویژگی استقلال‌طلبی او است. نوجوان شما دوست ندارد به دیگران اتّکاء کند و مایل است روی پای خود بایستد. او دوست ندارد مورد امرونهی دیگران واقع شود و دیگران، حتی پدر و مادر برایش تکلیف معیّن کنند. نوجوان، دوست دارد به رأی و اندیشه‌اش احترام بگذارند،و مهمتر از همه اینکه، می‌خواهد انتخابگر باشد. چند توصیه:
1. به رأی و اندیشه او احترام بگذارید و اجازه دهید، خود، به ارزش نماز پی ببرد و خود آن را برگزیند.
2. باتوجه به فاصله‌ی زمانی یکساله تا تکلیف و وجوب نماز بر او، برای بی‌توجهی‌اش به نمازحساسیت بسیار نشان ندهید. حساسیت بیش از حد، جلوی تفکر او را می‌گیرد. اجازه دهید مسئولیت‌پذیری،از درون ایجاد شود.
3.از روش الگویی استفاده کنید، یعنی خودتان درعمل به نماز اهمیت دهید. نمازتان را به موقع اقامه کنید. نماز در حضور این نوجوان،یادآورخوبی است.
4. از روش القای غیرمستقیم (هدیه‌ی کتاب درباره‌ی نماز، داستان‌های درباب نماز و…) استفاده کنید.
5. ارتباط او را با همسالان اهل نماز بیشتر کنید.
پی نوشت ها:
1.اسراء: ۲۳ .
2.حرّ عاملی، وسائل‌الشیعه، ج۱۶، ص۱۵۵ .
3. آیت الله العظمی ناصرمکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۱۱ و۱۲ .
منبع :نشریه قدر ،شماره ۲۲.