جایگاه و خاستگاه اصلی قادیانیه در کدام منطقه می باشد؟

پاسخ:
در ۶۰ مایلی لاهور مرکز ایالت پنجاب، شهر قادیان قرار دارد که غلام احمدخان قادیانی در سال ۱۸۸۹ میلادی در قریه احمدآباد از توابع قادیان، مسلک خود را بنیاد نهاد. این شهر موطن اصلی قادیانیه است و پیروان غلام احمد آنرا مدینه الشیخ، نامیده و حج خود را در آن شهر انجام می دهند.
قادیانیه امروز در شهرهای مختلف جهان پراکنده هستند. در نشستی که در اگوست ۱۹۹۴ م به ریاست میرزا طاهر احمد، خلیفه چهارم غلام احمدخان، برگزار شد ۱۰۰۰۰ میهمان از ۷۰ نقطه جهان بعنوان نمایندگان قادیانیهای مناطق مختلف حضور پیدا کردند.
عمده پیروان قادیانیه در هند و پاکستان حضور دارند، امّا بصورت فعال در کشورهای بریتانیا، اسپانیا، سوئد، کانادا، حضور دارند و مساجد بسیار منظم و معظمی هم ایجاد و تأسیس نموده اند. لازم بذکر است بعلت فتواهای علمای شیعی و سنی بکفر جمعیت قادیانی که خود را احمدیه می نامند در کشورهای عربی و اسلامی حضورشان چندان ملموس نیست.[۱]
قادیانیه در زمان میرزا احمد و خلیفه اول وی میرزا نورالدین احمد، مذهب واحدی بود که بعد از مرگ نورالدین به دو شعبه تقسیم شد:
1. شعبه قادیان که رهبرشان بشیرالدین محمود غلام احمد، بود و طریقه و روش آنها همان راه و روش غلام احمد و جانشین وی نورالدین بود.
شعبه دوم شعبه لاهور است که رهبری آن بعهده محمدعلی نامی است که قرآن را بزبان انگلیسی ترجمه نموده. روش آنها با شعبه قادیان متفاوت است، آنان غلام احمد را صرفاً یک مصلح و مجدّد اسلام می شناسند و خود را مسلمان می شمارند.
در خارج از هند و پاکستان، بصورت عمده در قاره امریکا در کشور ایالات متحده خصوصاً شهرهای واشنگتن، نیویورک و سان فرانسیسکو که اکثراً سیاهپوستان هستند، عده ای بنام فرقه قادیانیه حضور دارند.
و در اروپا کشورهای انگلیس ـ اسپانیا ـ سوئیس ـ آلمان، و در شرق دور: سیلان ـ برمه ـ سریلانکا و اندونزی. و در آفریقا: نیجریه ـ شاطی الذهب ـ نایروبی و سیرالئون حضور این فرقه را در خودشان پذیرفته اند که اکثراً از گروه قادیان هستند.[۲]
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. خاتمیت پیامبر اسلام، یحیی نوری.
2. حکیم سبزواری، غلامحسین رضانژاد.
3. سفرنامه پاکستان، قاسم صافی گلپایگانی.
[۱] . هیئت نویسندگان بمدیریت احمد راتب عرموش، موسوعه الادیان، بیروت، انتشارات دارالنفائس، ۲۰۰۱م.
[۲] . سیدعقیل بن علی المهدی، المذاهب المعاصر، قاهره، دارالحدیث، چاپ دوم، بیتا.