حرکت آفرینش به سوی مبدأ دلیلی است بر باطل نبودن آن

آیاتی در قرآن کریم داریم که دلالت دارند بر عدم بطلان عالم ، مثل آیه: «وَ مَا خَلَقْنَا السمَآءَ وَ الاْرْضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا باطِلاً ذَ’لِکَ ظَن الذِینَ کَفَرُوا فَوَیْلٌ لِلذِینَ کَفَرُوا مِنَ النارِ؛ و ما آسمان و زمین و آنچه را که در بین آنهاست باطل و گزاف خلق ننمودیم ؛ این پندار کسانی است که کفر می ورزند. پس وای بر کسانی که کفر میورزند از آتش دوزخ» (ص/۲۷).
و مثل : «إِن فِی خَلْقِ السمَـ’وَ ‘ تِ وَ الاْرْضِ وَاخْتِلَـ’فِ إلَیلِ وَ النهَارِ لاَ یَـ’تٍ لاِولِی الاْلْبَـ’بِ * الذِینَ یَذْکُرُونَ اللَهَ قِیَـ’مًا وَ قُعُودًا وَ عَلَی جُنُوبِهِمْ وَ یَتَفَکرُونَ فِی خَلْقِ السمَـ’وَ ‘ تِ وَ الاْرْضِ رَبنَا مَا خَلَقْتَ هَـ’ذَا بَـ’طِلاً سُبْحَـ’نَکَ فَقِنَا عَذَابَ النارِ؛ حقاً که در آفرینش آسمان ها و زمین و اختلاف شب و روز، نشانه ها و علاماتی است برای خردمندان ؛ آن کسانی که در حال ایستاده و نشسته ذکر خدا میکنند و آنگاه که بر پهلویشان می آرامند ذکر خدا میکنند، و در خلقت آسمان ها و زمین تفکر می نمایند که : ای پروردگار ما! تو این دستگاه عظیم را بیهوده و باطل نیافریده ای ! تو پاک و منزه هستی از آنکه بیهوده بیافرینی ! پس ما را از عذاب آتش محفوظ و مصون بدار!» (آل عمران/۱۹۱-۱۹۰).
و مثل آیه: «وَ مَا خَلَقْنَا السمَآءَ وَ الاْرْضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا لَـ’عِبِینَ * لَوْ أَرَدْنَا´ أَن نَتخِذَ لَهْوًا لاَتـخَذْنَـ’هُ مِن لَدُنآ إِن کُنا فَـ’عِلِینَ * بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَق عَلَی الْبَـ’طِلِ فَیَدْمَغُهُ فَإِذَا هُوَ زَاهِقٌ وَ لَکُمُ الْوَیْلُ مِما تَصِفُونَ؛ و ما در خلقت آسمان و زمین و آنچه که در بین آنهاست ، بازیگر نبوده ایم (به بازیچه نیافریده ایم ). اگر می خواستیم جهان هستی را بازیچه گرفته و کار بیهوده و عبثی کرده باشیم ، میکردیم (و هیچکس را بر ما حق اعتراضی نبود؛ ولیکن آنچه آفریده ایم عین مصلحت و حکمت است ). و ما علاوه بر اینکه کار باطل نمی کنیم ، همیشه حق را بر باطل می زنیم و غلبه میدهیم بطوریکه باطل را نابود و نیست میگرداند، پس باطل از بین میرود؛ و وای بر شما که خداوند را به کار باطل و بازیچه توصیف میکنید» (انبیاء/۱۶تا۱۸).
و از همه این آیات روشن تر و واضح تر آیه: «أَنزَلَ مِنَ السمَآءِ مَآءً فَسَالَتْ أَوْدِیَهُ بِقَدَرِهَا فَاحْتَمَلَ السیْلُ زَبَدًا رَابِیًا وَ مِما یُوقِدُونَ عَلَیْهِ فِی النارِ ابْتِغَآءَ حِلْیَهٍ أَوْ مَتَاعٍ زَبَدٌ مِثْلُهُ و کَذَ ‘ لِکَ یَضْرِبُ اللَهُ الْحَق وَ الْبَـ’طِلَ فَأَما الزبَدُ فَیَذْهَبُ جُفَآءً وَ أَما مَا یَنفَعُ الناسَ فَیَمْکُثُ فِی الاْرْضِ کَذَ ‘ لِکَ یَضْرِبُ اللَهُ الاْمْثَالَ؛ خداوند آب را از آسمان فرو فرستاد، پس جاری شد و هر وادی و محلی به اندازه گنجایش خویش از آن بر گرفت . و در اثر جریان سیل بر روی آن کفی بالا آمد و روی آب را بپوشانید. و از آنچه را که مردم در آتش بر آن می دمند و آتش را بر آن مشتعل میکنند تا زینتی یا متاعی برای خود بسازند نیز یک چنین کفی بر روی آن پدیدار می شود؛ این طور خداوند حق را و باطل را به هم میزند و در هم می آمیزد، پس آن کف به بیهودگی از بین میرود و نیست و نابود میشود؛ ولی آنچه برای مردم مفید است و به آنها منفعت میرساند، در روی زمین باقی می ماند؛ و این طور خداوند مثل هائی میزند» (رعد/۱۷).
یعنی باطل صورتی از باطل دارد و دوام ندارد؛ بلکه مسیر بر حق است و در باطن هر باطلی حقی است که پایدار است . و این مَثَل ها را خداوند میزند تا شما از جریان گذشت زمان و تغییرات عالم و مصائب و شدائد پی به حقی برید که پیوسته توأم با آن جریانات بوده و از آنها انفکاک ندارد؛ پس عالم حرکتش بسوی حق است .