دیده می شود که زندگی برخی روحانیون فوق حد عموم مردم است و سوار ماشین های چند ده میلیونی و ساکن خانه های مجلل هستند. نظر شما در این رابطه چیست.آیا اسلام به آنها این حق را داده است ؟!
از روایات اهل بیت علیهم السلام استفاده می شود که زندگی روحانیون و مبلغان مکتب اهل بیت علیهم السلام باید مساوی با ضعیفترین و متوسط افراد جامعه باشد، و به هیچ عنوان از ساده زیستی تعدی نکنند.
علی علیه السلام فرمود؛ «خداوند پیشوایان حق را موظف ساخته است که خود را با مردم تهی دست همسان سازند تا ناداری تهی دست او را به جوش نیاورد » (الکافی ج۱ ص۴۱۱، نهج_البلاغه خطبه ۲۰۹)
و فرمود ؛ «خداوند مرا پیشوای آفریدگان خود قرار داده است ؛ از این رو بر من واجب فرموده که درباره خودم و خورد و خوراک و پوشاکم ، همانند مردم تهی دست باشم تا فقیر به من تاسی جوید و توانگر را هم توانگری اش به سرکشی نکشاند.» (الکافی ج۱ ص۴۱۰)
و فرمود: «بر پیشوایان حق است که در خوراک و پوشاک از ضعیف ترین قشر مردم پیروی کنند و به خود چیزی را اختصاص ندهند که آنان قادر به تهیه آن برای خود نباشند تا فقیر (سر و وضع) آنان را ببیند و به وضعی که دارد از خداوند متعال خرسند باشد ، و توانگر آنها را ببیند و بر سپاسگزاری و فروتنی اش افزوده شود » (تذکره_الخواص ص۱۱۰ )
