حمایت روسیه از بهاء الله

امروز یکی از دوستان ، مقاله ای را برای اینجانب ارسال کرده بود ، در این مقاله آمده بود که :” هرگز دیانت بهائی را با کشور روسیه ارتباطی نبوده و نیست و روسها از حضرت بهاء الله حمایت نمی کردند  ” .
در حالیکه اسناد و مدارک زیادی وجود دارند که نشان می دهند  در جریان سوء قصد نسبت به حیات  ناصر الدین شاه ، پرنس دالگورکی سفیر روس در ایران، به شدت از جناب بهاء الله حمایت  می کرد :  
 
۱- وساطت و دخالت پرنس دالگورکی سفیر روس در ایران که بجمیع وسائل در آزادی حضرت بهاء الله بکوشید و در اثبات بیگناهی آن مظلوم ! آفاق سعی مشکور مبذول داشت …(قرن بدیع – صفحه ۲۲۴ )
 
۲- سفیر روس از تسلیم حضرت بهاء الله بم?مور شاه امتناع ورزید و بآنحضرت گفت که بمنزل صدر اعظم بروید و کاغذی بصدر اعظم نوشت که باید حضرت بهاء الله را از طرف من پذیرایی کنی و در حفظ این امانت بسیار کوشش نمائی و اگر آسیبی ببهاء الله برسد و حادثه رخ دهد شخص تو مسئول سفارت روس خواهی بود. (رساله ایام تسعه- عبدالحمید اشراق خاوری- صفحه ۳۸۷)
 
۳- (سفیر روس ) از آن حضرت درخواست نمود که به خانه میرزا آقا خان نوری صدر اعظم تشریف ببرند و نامه ای نیز به صدر اعظم نوشت که در حفظ حضرت بهاء الله  که به حقیقت امانت دولت روسیه اند که  بدست وی سپرده می شوند نهایت کوشش را بنماید. دالگورکی در نامه خود خطاب به صدر اعظم  ت?کید نمود که در صورت قصور در حفظ حضرت بهاء الله مسؤول سفارت روسیه خواهد بود.
(کتاب حضرت باب- نصرت الله محمد حسینی – صفحات ۶۰۰ و ۶۰۱)
 
۴-  بالاخره مبرهن و ثابت شد که حضرت بهاءاللّه در واقعهء شاه ذیمدخل نبودند! و سفیر روس بر برائت ایشان شهادت داد…
(بهاءالله وعصر جدید- تألیف ج. ای. اسلمنت-ترجمه ع.بشیر إلهی، هـ. رحیمی، ف.سلیمانی- صفحه ۳۶)
 
در لوح تزار روسیّه هم جناب بهاءاللّه ، تزار را از اینکه سفیرش در طهران برای رهایی ایشان از زندان سیاه چال کوشیده بود، مورد لطف و مرحمت قرار داده و او را برای حفظ و نگاهداری این مقام و منزلت پند و نصیحت می نماید:
” قد نصرنی احد سفرائک اذ کنت فی السّجن تحت السّلاسل و الأغلال. ”
( بهاءاللّه موعود کتابهای آسمانی- علاءالدین قدس جورابچی – صفحه ۲۰۳)
معنی:بتحقیق که یکی از سفیرانت مرا هنگامیکه در زندان تهران اسیر بودم یاری داد.
 
حمایت استعمار روسیه از بهاء الله
امپراتوری روس تزاری در نیمه اول قرن ۱۹ ، با زور و نیرنگ ۱۷ شهر از آبادترین شهرهای کشورمان را اشغال و از پیکر آن جدا کرد. و پس از آن نیز تا زمان فروپاشی (۱۹۱۷ میلادی) همواره سد راه آزادی و پیشرفت ایران اسلامی بود. اسناد بسیاری وجود دارند که رابطه بین سران بهائیت به خصوص بهاء الله را با استعمار روس  آشکار می سازند. در این بخش به ارائه نمونه هایی از این اسناد می پردازیم:
 
۱- بهائیان از روابط خود یا دوستان و آشنایانشان با تشکیلات روسیه در ایران ، کاملاً برای مقابله با حکومت ایران و تخلص از فشارهای وارده از سوی دولت و مردم بهره می جستند. به عنوان مثال ، به گفته ” مصابیح هدایت” ، از منابع مهم بهائی ، زمانی که ورقا( یکی از سران بهائیت) همراه میرزا حسین زنجانی ( پسر محمد ، متوفی ۱۳۰۲ قمری در عشق آباد) در زنجان توسط علا الدوله  حاکم آنجا دستگیر شد ، با اشاره به روابطی که بین میرزا حسین و دامادش با سفارت روسیه در ایران بود ، حاکم را از عواقب این اقدام ترسانید.
( مصابیح هدایت- عزیزالله سلیمانی اردکانی- لجنه ملی نشریات امری- تهران ۱۳۲۶- ۱/۱۸۱)
 
۲- منابع تاریخی ( اعم از بهائی و غیر بهائی) از حضور بستگان نزدیک بهاء از جمله میرزا حسن نوری ( برادر بزرگ بهاء) ، میرزا مجید خان و میرزا ابوالقاسم خان آهی ( به ترتیب شوهر خواهر و خواهر زاده بهاء) به عنوان ” منشی” در سفارت روسیه در تهران خبر می دهند.( ایران و ایرانیان، صفحه ۱۶۴ . نیز ر. ک ، حیات یحیی، یحیی دولت آبادی، ۲/ ۳۷۹ – ۳۷۸)
 
۳- قرائن تاریخی ، از وجود روابط حسنه میان برخی از رجال عثمانی با بهاء و پسر جانشین او یعنی عبدالبهاء، حکایت دارد. چنانکه عبدالبهاء به خواهرش علی شوکت پاشا ، تفسیری بر حدیث عرفانی مشهور ” کنت کنزاً مخفیاً ” نگاشت.
( آهنگ بدیع – سال ۲۹(۱۳۵۳) ، ش ۱و ۲ ، مقاله عزیزالله سلیمانی، صفحه ۲۱).
 
۴- اعضای خاندان افنان ( خویشاوندان باب و نمایندگان عباس افندی در ایران) با سفارت روسیه پیوند نزدیک داشتند  و حاجی میرزا محمد تقی افنان وکیل الدوله ( پسر دایی باب ) و برادران و پسرانش به عنوان نمایندگان تجاری روسیه در بمبئی و یزد فعالیت  می کردند. و آقا  علی حیدر شیروانی ( بهائی و از شرکای تجاری خاندان افنان) از اعضای متنفذ سفارت روس در تهران بود و با حمایت او بود که حاجی میرزا محمد تقی افنان ، و کیل التجاره دولت روسیه در بمبئی شد. ( ظهورالحق ، ج ۸، قسمت اول صفحه ۴۳۱؛ (( جستارهایی از تاریخ بهائیگری در ایران…)) ، عبدالله شهبازی ، تاریخ معاصر ایران ، س ۷ ، ش ۲۷ ، پاییز ۱۳۸۲، صفحه ۲۰).
 
۵- در صفحات ۱۶۸ و ۱۶۹ کتاب قرن بدیع تألیف شوقی و ترجمه نصر الله مودّت آمده:
 
” روز بعد با نهایت سکون و وقار به جانب اردوی پادشاهی که در آن اوان درنیاوران از محالّ شمیران مستقرّ بود رهسپار گردیدند. در زرگنده میرزامجید شوهر همشیرهء مبارک که در خدمت سفیر روس پرنس دالگورکی سمت منشیگری داشت آن حضرت را ملاقات و ایشان را به منزل خود که متّصل به خانهء سفیر بود دعوت و هدایت نمود. گماشتگان حاجی علیخان حاجب الدّوله چون از ورود آن حضرت با خبر شدند موضوع را به مشارٌ الیه اطّلاع دادند و او مراتب را شخصاً بعرض شاه رسانید. شاه از استماع این خبر غرق دریای تعجّب و حیرت شد و معتمدین خویش را به سفارت فرستاد تا آن وجود مقدّس را که به دخالت در این حادثهء عظیم متّهم داشته بودند تحویل گرفته فوراً نزد وی بیاورند. سفیر روس از تسلیم حضرت بهاءالله به نمایندگان شاه امتناع ورزید و از هیکل مبارک استدعا نمود که به خانهء صدر اعظم تشریف ببرند ضمناً از شخص وزیر بطور صریح و رسمی خواستار گردید ودیعهء  پربهائی را که دولت روس به وی میسپارد در حفظ و حراست آن بکوشد .”
 
پیامبر بهائیت که ادعا می کند می تواند انسانیت را از تباهی و بدبختی نجات دهد ، و حق مظلومان را از ستمگران بگیرد ، ودیعه پربهای دولت روسیه تزاری می باشد و سفیر این دولت از ایشان حمایت می کند.
 
۶-  در صفحه ۳۶ کتاب بهاء الله و عصر جدید تألیف ج. ای. اسلمنت ، تحت عنوان “نفی به بغداد” آمده است که:
“این سجن سهمگین چهار ماه طول کشید ولی حضرت بهاءاللّه و همراهان در نهایت شور و انجذاب و مسرّت عظمی بودند. هر روز یکی یا بیشتر از آنها شکنجه میشد یا بقتل میرسید و بدیگران هشدار داده میشد که نوبت آنان روز دیگر خواهد رسید. و چون جلّادان برای بردن یکی از یاران می آمدند کسی که نامش برده شده بود در کمال فرح رقص کنان دست حضرت بهاءاللّه را بوسیده پس از مصافحه با دیگران با اشتیاق بمیدان فدا میشتافت . بالاخره مبرهن و ثابت شد که حضرت بهاءاللّه در واقعهء شاه ذیمدخل نبودند و سفیر روس بر برائت ایشان شهادت داد…”
 
با توجه به پاراگراف فوق ، می توان به حمایت استعمار روسیه از بهاء الله پی برد.
۷- در صفحه ۲۰۳ کتاب” بهاءاللّه موعود کتابهای آسمانی” از علاءالدین قدس جورابچی آمده:
” لوح تزار روسیه ، الکساندر دوم در عکّا نازل و برای او فرستاده شد.
در این لوح حضرت بهاءاللّه تزار را از اینکه سفیرش در طهران برای رهایی ایشان از زندان سیاه چال کوشیده بود، مورد لطف و مرحمت قرار داده و او را برای حفظ و نگاهداری این مقام و منزلت پند و نصیحت می نماید:
” قد نصرنی احد سفرائک اذ کنت فی السّجن تحت السّلاسل و الأغلال. بذلک کتب اللّه لک مقاماً لم یحط به علم احد الّا هو. ایّاک أن تبدّل هذا المقام العظیم.”
همچنین به او مژدهء آمدن پدر آسمانی را می دهد …”