دعا برای امام زمان (عج)

پرسش: در دعای امام زمان علیه ‏السلام می‏گوییم: «[خداوندا] در روز قیامت گواهی می‏دهیم که حضرت مهدی علیه‏ السلام گناهی مرتکب نشده و دست به کار زشتی نزده و هیچ فرمان تو را فرو نگذاشته است». وقتی ما از لحاظ مرتبه وجودی، از ایشان بسیار پایین‏ تریم و جایگاهی برای چنین شهادتی نداریم، فلسفه این فراز از دعا چیست؟

پاسخ: فایده این گونه دعاها، درود فرستادن‏ها، شهادت‏ها، بیشتر به خود گوینده بازمی‏گردد. ما درباره پیامبر نیز می‏گوییم: «اشهد ان محمدا عبده و رسوله» در حقیقت، در این سخن به رسالت حضرت شهادت می‏دهیم، لازم نیست که به رسالت پیامبر اشراف داشته باشیم تا بتوانیم شهادت دهیم.

نکته دیگر اینکه در این گونه شهادت‏ها، نتیجه بیشتر به خود انسان باز می‏گردد. دعاکننده اینجا می‏گوید که من کسی هستم که در این خط قرار دارم و به عصمت ایشان گواهی می‏دهم. در حقیقت، چنین کسی با این شهادت دادن، خود را معرفی می‏کند. البته صلوات‏ها و دعاهای ما برای پیامبر و امام زمان علیه ‏السلام بی‏ خاصیت نیست، مراتب آنها را هم بالا می‏برد. به هر حال خداوند به سخنان بنده‏اش ترتیب اثر می‏دهد و دعای او را مستجاب می‏کند. وقتی مؤمنان صلوات می‏فرستند، درجات پیامبر بالا می‏رود. وقتی مؤمنان برای امام زمان علیه‏السلام دعا می‏کنند، خداوند دعای آنها را می‏پذیرد و این پذیرشِ دعا، سبب می‏شود بلا از امام دفع شود و درجات و مراتب او بالا برود. درست است که مراتب حضرت خیلی بالاست و امام، معصوم است، اما عصمت هم خود درجاتی دارد. درست است که ما بخواهیم یا نخواهیم و دعا کنیم یا نکنیم امام زمان علیه ‏السلام مرتکب حرام نمی‏شود، اما هر دعای ما می‏تواند مراتب حضرت را بالا ببرد. بنابراین در درجه اول، نتیجه این گونه شهادت دادن، به خودمان باز می‏گردد.

در چنین گواهی‏هایی اشراف لازم نیست؛ چنان که وقتی به وحدانیت خدا شهادت می‏دهیم در وحدانیت ذات باری تعالی معرفت کامل نداریم و در همان حدی که می‏فهمیم گواهی می‏دهیم. بنابراین در همان اندازه که امام را شناختیم، بر معصوم بودن او شهادت می‏دهیم.پرسش: چه دعا و ذکری در تعجیل فرج حضرت موثرتر است؟ چگونه با او سخن بگوییم؟

پاسخ: بندگان خدا و شیعیان، در دوران غیبت امام زمان، تکالیف و وظایفی در قبال حضرت دارند؛ از جمله معرفت و شناخت او، اظهار محبت و شوق به او، اطاعت از اوامر و نواهی او، صدقه دادن برای سلامتی او و… . یکی از وظایف مهم در این باره، دعا برای حفظ وجود مبارک حضرت و تعجیل در فرج و ظهور اوست.  (  ر.ک: منتهی الآمال، شیخ عباس قمی، ج ۲، ص ۸۶۳ . )   در این باره، دعاها و زیارت‏نامه‏ ها و دستورالعمل‏ های فراوانی در منابع روایی موجود است که هر کس می‏تواند به فراخور حال خود برخی از آنها را برگزیند و به جای آورد. بخشی از این دعاها و اذکار، در کتاب‏های «النجم الثاقب»، محدث نوری، «مکیال المکارم»، موسوی اصفهانی، «منتخب الاثر»، آیت اللّه صافی گلپایگانی، «منتهی الآمال» و «مفاتیح الجنان»، شیخ عباس قمی و… آمده است.

دعاها و زیارت‏نامه‏ هایی همچون: دعای فرج، دعای ندبه، دعای عهد، زیارت آل یس و… نمونه این دعاها و زیارت‏هاست که با زبان حال و سخن دل، می‏توان حضرت را خطاب کرد و گفت: «متی احار فیک یا مولای و… ؛    (بخشی از دعای ندبه.)    سرورم! تا کی در فراق تو سرگردان باشم؟!» چنان که می‏توان از طریق نگارش عریضه با حضرت درد دل کرد و… .