ریا و تظاهر
امام صادق (ع) فرمود: عملت را به ریا آلوده مساز و آن را برای کسی که نه می‌تواند زنده کند و نه بمیراند و نه چیزی به تو رساند، یا به تو زیانی رساند، عرضه مکن.
ریا، درختی است که جز شرک خفی بر ندهد و ریشه این درخت، نفاق است. چون {در قیامت} میزان برپا شود، به ریاکار گفته شود: ثواب عملت را از همان که شریک من قرار دادی، بر گیر. پس بنگر که چه کسی را می‌پرستی و می‌خوانی و به که امید داری و از که می‌ترسی. بدان که تو نمی‌توانی چیزی را در باطنت بر خود مخفی کنی و تنها خود را می‌فریبی.
خدای تعالی می‌فرماید: ({به ظاهر} خدا و مؤمنان را فریب می‌دهند، {ولی} کسی را فریب نمی‌دهند، جز خود را و خود نمی‌دانند).
بیش‌ترین ریا، در نگاه، گفتار، خوردن و نوشیدن، آمد و رفت، مجالست، لباس، خندیدن، نماز، حج، جهاد، قرائت قرآن و سایر عبادات ظاهری، واقع می‌شود. پس کسی که باطن را برای خداوند متعال خالص کند و قلبش را خاشع نماید و پس از آن که کوشش خود را در انجام فرایض مبذول داشت، به کوتاهی خویش در بندگی اقرار داشته باشد، عمل خود را مشکور خواهد یافت و چون کسی بر این حالت استقامت ورزد، امید است که از ریا و نفاق خلاصی یابد.
