زندگی در محیط گناه ‏آلود

پرسش : اگر شخصی در محیط و خانواده ‏ای باشد که گناهی را انجام می ‏دهند و اوحتی اجازه اظهار نظر ندارد، چه برسد که بخواهد جلوی آن گناه را بگیرد، و فرد هم در آن محیط هیچ پناهگاه دیگری نداشته باشد، و نتواند از آن خانه بیرون برود، تکلیف آن شخص چیست که در گناه اطرافیانش سهیم نشود؟   پاسخ: چون خود ایشان اهل این گناه نیستند پس گناه آنها را به حساب ایشان نمی‏ نویسند، مگر اینکه ایشان در شرایط امر به معروف و نهی از منکر قرار داشته باشد که در این صورت تکلیفش نهی از منکر است. ولی از ظاهر سؤال برمی ‏آید،که این شرایط هم جمع نیست، چون ظاهراً نهی از منکر ایشان هم تأثیری درافراد ندارد. البته اینکه فرمودند: امکان هجرت نیست، این امر بیشتر عنایت می‏خواهد. چه مشکلی دارد که انسان خیلی محترمانه با پدر و مادرش صحبت کند و بگوید که من از این گناهی که در خانه می‏شود ناراحت هستم و با اجازه شما و یابدون اجازه شما چون یک امر واجب در کار می‏باشد می‏خواهم بروم جای دیگری زندگی کنم؟ و بنده توصیه‏ای برای پدر و مادران عزیزی که چنین محیط هایی برایفرزندانشان ایجاد می‏کنند، دارم و آن این که، حالا بر فرض که خداوند را همقبول نداشته باشید، و دین و معاد را قبول نداشته باشید، سعادت خودتان را که می‏ خواهید، سعادت فرزندانتان را که می‏خواهید! گناه ریشه انسان را نابود می‏کند، یعنی هویت انسانی را می‏سوزاند. خوب چرا باید فضا را آنقدر تنگ کنید که فرزند شما که متدین می‏باشد، احساس کند که دارد در جهنم زندگی می‏کند؟ وبه همین دلیل توصیه می‏کنم آن پدران و مادران عزیز هم مقداری تجدید نظر کنند. اگر آنها می‏خواهند مرتکب گناه شوند و شیطان آنها را گمراه کرده است،دیگر فضا را برای دیگران فراهم نکنند، که هم بار گناه خودشان بر دوششان باشد و هم بار گناه دیگران. به هر حال برحسب آنچه که در سؤال آمده، بر گردنایشان هیچ تکلیفی نیست، ولی باید خودشان در آن گناه شرکت نکنند. مثلاً اگر نواری گذاشته می‏شود گوش نکنند. گوش نکردن با نشنیدن فرق دارد، اگر بدوناراده بشنود ایرادی ندارد و یا نگاه نکنند و… .