چاقی، ریسک فاکتور ثابت شده‌ای برای ابتلا به سرطان در سنین بعد از یائسگی است؛ اما مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد مقدار چربی که در اطراف شکم و کمر خود حمل می‌کنید، نقش بیشتری نسبت به شاخص توده بدنی در احتمال ابتلا به سرطان سینه دارد.
شاید شنیده باشید چاقی یا اضافه وزن، احتمال ابتلا به سرطان سینه را افزایش می‌دهد. مطالعات نشان داده‌اند میان شاخص توده بدنی بالا و احتمال بیشتر ابتلا به سرطان سینه ارتباط وجود دارد، اما فقط در زنانی که در سنین بعد از یائسگی قرار دارند.
در زنانی که در سنین پیش از یائسگی هستند، داشتن چربی اضافی در بدن تا حدودی محافظت کننده است و زنان لاغرتر بیشتر در معرض سرطان سینه قرار دارند.
دانشمندان عقیده دارند ریسک فاکتورهای گوناگون و مکانیسم‌های متفاوتی می‌توانند بر ابتلا به سرطان سینه در زنان پیش از سنین یائسگی اثر بگذارند.
از آنجایی که سرطان سینه بعد از یائسگی شایع‌تر است، پزشکان تأکید بر داشتن شاخص توده بدنی سالم برای کاهش احتمال سرطان سینه دارند. چاقی، ریسک فاکتور ثابت شده‌ای برای ابتلا به سرطان در سنین بعد از یائسگی است؛ اما مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد مقدار چربی که در اطراف شکم و کمر خود حمل می‌کنید، نقش بیشتری نسبت به شاخص توده بدنی در احتمال ابتلا به سرطان سینه دارد. این هم یک دلیل دیگر برای اهمیت دادن به سایز کمر!
این اولین مطالعه‌ای نیست که نشان می‌دهد چربی دور کمر، احتمال سرطان سینه را بیش از چربی در سایر قسمت‌ها بدن افزایش می‌دهد. در سال ۲۰۱۷ محققان دانشگاه میشیگان علت این ارتباط را توضیح دادند. آن‌ها کشف کردند چربی‌های عمقی شکم، میزان بیشتری از پروتئینی به نام FGF 2 تولید می‌کند. این پروتئین، سلول‌های سالم و نرمال را تشویق می‌کند به سلول‌های سرطانی تبدیل شوند. تمام سلول‌های چربی این پروتئین را تولید می‌کنند اما چربی عمقی یا احشایی، مقدار بیشتری از این پروتئین تولید می‌کند.
مطالعات، میزان بالای چربی احشایی را با تعدادی از مشکلات سلامتی ربط داده‌اند که شامل دیابت نوع دوم و بیماری قلبی می‌شود. چربی احشایی چیست؟ چربی که دور شکمتان انباشته می‌شود دو لایه‌ی متفاوت دارد. لایه‌ی بالایی، چربی زیر پوستی است، یعنی همان چربی ژله مانندی که می‌توانید آن را بین دو انگشت خود بگیرید. اما در زیر این لایه چریی شُل، لایه‌ی عمیقی از چربی وجود دارد که اطراف ارگان‌های داخل شکم مانند کبد را می‌گیرد.
آب کردن چربی‌های اضافی، مخصوصاً چربی احشایی و حفظ توده‌ی عضلانی می‌تواند نقش بسیار مهمی در کاهش احتمال سرطان سینه و نجات از مرگ در صورت ابتلا به این سرطان داشته باشد
چربی احشایی علاوه بر FGF 2، مواد شیمیایی التهابی به نام سیتوکین نیز تولید می‌کند. این سیتوکین‌ها با التهابی که ایجاد می‌کنند می‌توانند تا حدودی توجیه کنند که چرا چربی احشایی، ریسک بیماری قلبی و سایر مشکلات سلامتی را افزایش می‌دهد. دست کم ۱۳ سرطان با چاقی مرتبط‌اند و خیلی از افراد چاق، چربی احشایی زیادی دارند. بنابراین سیتوکین‌های رها شده توسط سلول‌های چربی احشایی می‌توانند در ابتلا به سرطان نقش داشته باشند.
فقط FGF 2 و سیتوکین‌ها نیستند که در سرطان سینه نقش دارند. در حدود ۸۰ درصد از سرطان‌های سینه، استروژن نقش اصلی را دارد. این تومورها نسبت به تومورهای گیرنده استروژن منفی، شانس بیشتری برای درمان دارند زیرا می‌توان برای آن‌ها از درمان‌هایی استفاده کرد که تأثیرات رشد دهنده‌ی استروژن بر تومور مهار شود. زنان چاق یا دچار اضافه وزن معمولاً نسبت به زنان لاغرتر، استروژن بیشتری دارند. انسولین نیز فاکتور رشدی است که می‌تواند تکثیر تومور سرطانی را تقویت کند. تعدادی از سرطان‌ها در میان افرادی که مقاومت به انسولین دارند متداول‌ترند، یعنی این افراد و همچنین کسانی که دیابت نوع دوم دارند، دارای میزان بیشتری انسولین در جریان خون خود هستند.
حتی اگر شما بدشانس باشید و سرطان سینه بگیرید، ترکیب ساختار بدنی‌تان می‌تواند در نجات شما از این بیماری نقش داشته باشد. در پژوهشی با استفاده از سی‌تی‌اسکن معلوم شد داشتن میزان بالایی از چربی بدن و توده‌ی عضلانی کم (ساکروپنیا) با مرگ زودهنگام در بیماران دچار سرطان سینه ارتباط دارد. افرادی که دچار سارکوپنیا بوده‌اند احتمال مرگشان ۴۱ درصد بیشتر بوده است در حالی که بیماران سرطان سینه که هم چربی بدنی‌شان زیاد بود و هم سارکوپنیا داشتند، احتمال مرگشان ۸۹ درصد بیشتر بوده است.
بنابراین آب کردن چربی‌های اضافی، مخصوصاً چربی احشایی و حفظ توده‌ی عضلانی می‌تواند نقش بسیار مهمی در کاهش احتمال سرطان سینه و نجات از مرگ در صورت ابتلا به این سرطان داشته باشد. این یافته‌ها فقط نشان‌دهنده‌ی این ارتباط هستند و علت را مشخص نمی‌کنند. هرچند مکانیسم‌هایی وجود دارد که ارتباط چربی شکم و سرطان سینه را نشان می‌دهد اما نمی‌توانید بگویید چربی اضافی شکم و کمر منجر به سرطان می‌شود.
چربی‌های شکمتان را آب کنید
از هر جنبه‌ی سلامتی که در نظر بگیرید باید چربی‌های شکمتان را کاهش بدهید. همان‌طور که گفته شد چربی احشایی با انواع بیماری‌های مزمن مرتبط است. با افزایش سن، مبارزه با چربی احشایی سخت‌تر هم می‌شود. تغییرات هورمونی مانند افت استروژن و هورمون رشد و افزایش کورتیزول، شرایط را برای انباشت چربی فراهم می‌کنند. دور کمر شما نباید بیشتر از نصف قدتان باشد.
چربی احشایی علاوه بر FGF 2، مواد شیمیایی التهابی به نام سیتوکین نیز تولید می‌کند. این سیتوکین‌ها با التهابی که ایجاد می‌کنند می‌توانند تا حدودی توجیه کنند که چرا چربی احشایی، ریسک بیماری قلبی و سایر مشکلات سلامتی را افزایش می‌دهد. دست کم ۱۳ سرطان با چاقی مرتبط‌اند و خیلی از افراد چاق، چربی احشایی زیادی دارند. بنابراین سیتوکین‌های رها شده توسط سلول‌های چربی احشایی می‌توانند در ابتلا به سرطان نقش داشته باشند.
فقط FGF 2 و سیتوکین‌ها نیستند که در سرطان سینه نقش دارند. در حدود ۸۰ درصد از سرطان‌های سینه، استروژن نقش اصلی را دارد. این تومورها نسبت به تومورهای گیرنده استروژن منفی، شانس بیشتری برای درمان دارند زیرا می‌توان برای آن‌ها از درمان‌هایی استفاده کرد که تأثیرات رشد دهنده‌ی استروژن بر تومور مهار شود. زنان چاق یا دچار اضافه وزن معمولاً نسبت به زنان لاغرتر، استروژن بیشتری دارند. انسولین نیز فاکتور رشدی است که می‌تواند تکثیر تومور سرطانی را تقویت کند. تعدادی از سرطان‌ها در میان افرادی که مقاومت به انسولین دارند متداول‌ترند، یعنی این افراد و همچنین کسانی که دیابت نوع دوم دارند، دارای میزان بیشتری انسولین در جریان خون خود هستند.
حتی اگر شما بدشانس باشید و سرطان سینه بگیرید، ترکیب ساختار بدنی‌تان می‌تواند در نجات شما از این بیماری نقش داشته باشد. در پژوهشی با استفاده از سی‌تی‌اسکن معلوم شد داشتن میزان بالایی از چربی بدن و توده‌ی عضلانی کم (ساکروپنیا) با مرگ زودهنگام در بیماران دچار سرطان سینه ارتباط دارد. افرادی که دچار سارکوپنیا بوده‌اند احتمال مرگشان ۴۱ درصد بیشتر بوده است در حالی که بیماران سرطان سینه که هم چربی بدنی‌شان زیاد بود و هم سارکوپنیا داشتند، احتمال مرگشان ۸۹ درصد بیشتر بوده است.
بنابراین آب کردن چربی‌های اضافی، مخصوصاً چربی احشایی و حفظ توده‌ی عضلانی می‌تواند نقش بسیار مهمی در کاهش احتمال سرطان سینه و نجات از مرگ در صورت ابتلا به این سرطان داشته باشد. این یافته‌ها فقط نشان‌دهنده‌ی این ارتباط هستند و علت را مشخص نمی‌کنند. هرچند مکانیسم‌هایی وجود دارد که ارتباط چربی شکم و سرطان سینه را نشان می‌دهد اما نمی‌توانید بگویید چربی اضافی شکم و کمر منجر به سرطان می‌شود.
