قزوینی – مجتبی (۱۳۱۸- ۱۳۸۶ق)
وی که فرزند شیخ احمد تنکابنی قزوینی است، از دانشوران وارسته‌ی معاصر و از استوانه‌های مکتب تفکیک به شمار می‌رود. او در قزوین زاده شد و و سال ۱۳۳۰ همراه با پدر به عراق رفت و هفت سال از محضر بزرگانی چون سید محمد کاظم یزدی، میرزا محمد تقی شیرازی و میرزا حسن نائینی بهره برد.
پس از بازگشت، دو سال در قزوین ماند و با اندیشه‌های سید موسی زرآبادی آشنا شد و به سیر و سلوک رو آورد. در سال ۱۳۳۹ ق به قم رفت و چندی از محضر شیخ عبدالکریم حائری بهره‌مند بود. با هجرت به مشهد در سال ۱۳۴۱ق، از معارف بزرگانی چون آقابزرگ حکیم، میرزا محمد آقازاده، میرزا مهدی اصفهانی و حاج آقا حسین قمی استفاده کرد و چهل سال در این حوزه به تدریس و پرورش شاگرد پرداخت.
بیان الفرقان، در پنج جلد مهم‌ترین اثر اوست که بیانگر ایده‌ها و اندیشه‌های تفکیکی آن مرحوم به شمار می‌رود.
وی در روز ۲۲ ذیحجه ۱۳۸۶ق برابر با ۱۴ فروردین ۱۳۴۶ش در مشهد درگذشت و در ضلع غربی صحن عتیق حرم امام رضا(ع) دفن شد.
