الف) استعمار و استکبار خارجی
ب) رشد نظام سرمایه داری
ج) مستبدین بدین داخلی
د) مسلک های استعماری
ه) روشنفکران غربزده
و) جریان ها و گروهک های ضد انقلاب و معاند
ز) عدم آگاهی و ناآشنایی با احکام پوشش و لباس.
ح) تعلیم و تربیت نادرست
ط) اقلّیت های مذهبی
ی) ضعف های اعتقادی و اخلاقی
س) بدآموزی برنامه های تلویزیونی و فیلم های سینمایی و مطبوعات
ع) عوامل روانی
ف) عوامل اقتصادی و اجتماعی (ستار هدایتخواه، ۱۳۷۵، ص۱۵۱- ص۱۷۲)
کیفیت پوشش
قرآن کتاب هدایت انسان به سرمنزل سعادت در دنیا و آخرت است. در این کتاب انسان ساز آیات متعددی در ارتباط با حدود و احکام حجاب آمده است.
بر اساس بخشی از آیه ی ۳۱ سوره ی نور:
زینت های زنان ۲ نوع است: زینت های نهان و زینت های آشکار
پوشیدن نوع اول واجب است، اما پوشیدن نوع دوم واجب نیست.
همه ی مفسران و علماء اتفاق نظر دارند که طبق این آیه زنان باید بدن و موی خود را از نامحرم بپوشانند. بنابر این آیه زنان حق ندارند زینت هایی را که معمولاً پنهان است آشکار سازند. هرچند اندامشان نمایان نشود، و به این ترتیب آشکار کردن لباس های زینتی مخصوصی را که در زیر لباس های عادی یا چادر می پوشند، مجاز نیست چرا که قرآن ظاهر ساختن چنین زینت هایی را نهی کرده است.
در ادامه آیه به زنان دستور می دهد که «آن ها باید مقنعه های خود را بر روی سینه و گریبان خویش قرار دهند».
فقهای اسلام گفته اند: از این آیه می توان استفاده کرد که پوشیدن صورت بر زن واجب نیست، زیرا از آن صحبتی به میان نیامده و تنها از پوشش سر و گریبان صحبت شده است.
حدود پوشش و حجاب اسلامی
به طور کلی با دقت در آیات و روایات و آراء فقها، می توان گفت که حجاب و پوشش زن مسلمان باید دارای ۳ ویژگی باشد:
نخست: اینکه تمام اعضای بدن از فرق سر تا ناخن پا (به جز دست ها تا مچ و گردی صورت) را بپوشاند.
دوم: تمام برجستگی ها و پستی و بلندی بدن زن را بپوشاند، به طوری که حجم بدن زن نامشخص باشد.
سوم: توجه نامحرم را به خود جلب نکند و تحریک آمیز نباشد.
بر اساس ویژگی اول؛ هر لباسی که در آن قسمتی از بدن زن آشکار باشد، ولو چند تار مو، یا چند سانتی متر بالاتر از مچ و یا پاها و لباس ها و جوراب های نازکی که بدن در زیر آن ها پیداست، روسری هایی که قسمتی از زیر چانه یا گردن را نمی پوشاند و… از دایره ی حجاب اسلامی خارج است.
بر اساس ویژگی دوم؛ لباس هایی که برجستگی های بدن را نشان دهد و حتی جوراب های ضخیمی که حجم ماهیچه های بدن را نشان دهد، در صورت تهییج آمیز بودن از محدوده ی حجاب اسلامی بیرون است.
و بر اساس ویژگی سوم: هر نوع پوشش و رفتار یا گفتار عشوه آمیز و محرک و یا رنگ و مدل لباس یا آرایش و عطر و یا آشکار کردن زیور آلات که سبب جلب نظر نامحرم می گردد، حرام و از دایره ی حجاب اسلامی خارج است.
همین جا لازم است به این سئوال پاسخ داده شود که: آیا همه ی مانتوییها بی حجابند؟
یا انکه فقط با چادر بر سر کردن حجاب اسلامی تأمین می شود؟
در پاسخ باید گفت: اصولاً در اسلام اسم مانتو، چادر و… ملاک نیست، هر لباسی که ملاک های سه گانه پیشین را دارا باشد، مصداق حجاب اسلامی است. هر نامی که می خواهد داشته باشد.
(ستار هدایتخواه،۱۳۷۵، ص ۱۷۴- ص ۱۹۶)
رنگ پوشاک
رنگ لباس در قبال دخالت علل و عوامل مؤثر حاد و محسوس دیگری از نظر رفاه حال و تأمین سلامتی و اعتدال جسمی و روحی، ظاهراً مؤثر و مهم به شمار نمی آید ولی مطابق اصول تأثیر روانی رنگ ها در انسان و عکس العمل های حیاتی، این تأثیرپذیری در این مورد نیز صادق است.
از نظر روانی پوشاک سفید مانند نور و روشنایی اثر محرک عمومی در انسان داشته و از عوامل مؤثر در ایجاد سرور و انبساط خاطر بوده و مفرّح و دلگشاست و به همین لحاظ است که باز هم به طور تجربی و در بسیاری از موارد به جهت ضرورت و برحسب موقعیت های شغلی و حرفه ای، بشر روحاً و فطرتاً ترجیح داده است که از پوشاک سفید استفاده کند.
به طور کلی از نظر اسلام، بهترین رنگ برای لباس، در درجه ی اول رنگ سفید و سپس رنگ های دیگر است.
اسلام به جهت اهمیت خاصی که به روابط زن و مرد قائل شده است، در باب پوشاک نیز، لباسی که سبب جلب توجه و تحریک حالات و امیال شهوانی مردمی شود، قبول نمی کند و چون چادر مشکی یا جوراب و کفش سیاه از این نظر امتیازاتی دارد، لذا در حکم موارد استثنایی است که می تواند مورد استفاده قرار گیرد. بنابراین در مقام مقابله با جنس مخالف استفاده از پوشاک سیاه برای بانوان اثرات مطلوبی از نظر تخفیف حالات و امیال جنسی دارد. (کاظم بنی اسدی، ۱۳۸۲، ص۱۹)
لباس متحدالشکل
برای لباس متحدالشکل در زبان فارسی اصطلاح معین و خاصی وجود ندارد ولی اصطلاح عمومی عنوان «اونیفرم» در مواردی که گروهی با لباس مشابه و هماهنگ ظاهر می گردند به کار برده می شود.
اونیفرم به لباس یکسان و متحدالشکلی اطلاق می شود که گروهی، قشری یا صنفی از مردم آن را به تن کرده و بدین وسیله موقعیت های شغلی یا صنفی خود را اعلام و از گروه های اجتماعی دیگر متمایز می گردند مانند نظامیان، روحانیون و… (کاظم بنی اسدی، ۱۳۸۲، ص ۲۰)
