عملی که مایه فرج و گشایش می‎شود

آیت‌ الله بهجت قدس‌سره: در زمان اسارتِ اهل‌بیت سیدالشهدا علیه ‌السلام، یزید دید در دست امام‌ سجاد علیه ‌السلام تسبیحی است که حضرت آن را می ‌چرخاند؛ لذا به امام علیه ‌السلام اعتراض کرد که چرا کار بیهوده انجام می‌ دهی؟! امام‌ سجاد علیه‌السلام فرمود: از پدرم شنیدم که جدم (صلی ‌الله ‌علیه‌ و آله) هر صبح و شام می‌ فرمود: «أَللهُم إِنی أَصْبَحْتُ وَ أَمْسَیتُ أُسَبّحُک وَ أُمَجّدُک و اُحَمِّدُکَ وَ اُهَلِّلُکَ وَ اُکَبِّرُکَ بِعَدَدِ ما أُدِیرُ بِهِ سُبْحَتِی» 
(خداوندا، صبح و شام کردم در حالی‌که تسبیح و تمجید و ستایش و تهلیل و تکبیر تو را می‌گویم به تعداد گرداندن تسبیحم) 
و سپس تسبیح خود را می‌گرداند بدون آنکه ذکری بگوید. هرکس این کار را انجام دهد، برای او اجر تسبیح نوشته می‌شود و نیز برای او مایه‌ فَرَج و گشایش است.