در مورد نامگذاری فرزندان به عبد الحسین و … باید گفت که وهابیت معنای عبد را نفهمیده اند و به علت تفسیر اشتباه از این کلمه به عبادت و پرستش (در نامهایی مثل عبدالحسین)، حکم به حرمت چنین نامگذاری کرده اند .
در واقع عبادت دو معنی دارد :
1- پرستش که جز برای خداوند صلاحیت ندارد .
اطاعت : که مقصود از عبد الحسین و عبد النبی و … همین معنی است .
در قرآن کریم آمده است :
وأنکحوا الأیامی منکم والصالحین من عبادکم وإمائکم (سوره نور آیه ۳۲)
بی همسران خود را و غلامان و کنیزان درستکارتان را همسر دهید .
خداوند متعال در این آیه کلمه عبد را در مورد بندگان به کار برده است و علت آن این است که این بنده باید از مولایش اطاعت کند . یعنی همان معنای دوم ؛ بنا بر این اگر کسی خود را عبد النبی یا عبد الحسین و… بنامد و مقصودش اطاعت از رسول گرامی اسلام و اهل بیت او علیهم السلام باشد ، عمل وی مخالف دستورات دین نخواهد بود .
در این زمینه علمای اهل سنت نیز فتوا به حلیت داده اند . از آن جمله می توان به فتاوای زیر اشاره نمود :
1- وکذا عبد الکعبه أو الدار أو علی أو الحسن لإیهام التشریک ومثله عبد النبی علی ما قاله الأکثرون والأوجه جوازه لا سیما عند إراده النسبه له صلی الله علیه وسلم (نهایه المحتاج للشافعی الصغیر ج ۸ ص ۱۴۸ ط دار الفکر بیروت ۱۴۰۴)
در صورتی نامگذاری به عبدالکعبه یا عبد الدار یا عبد العلی یا عبدالحسن یا عبد النبی ، حرام است که موجب توهم شرک باشد؛ اما نظر درست آن است که این چنین نامگذاری جایز می باشد ، بویژه اگر هدف ازاین نامگذاری انتساب صاحب نام به افراد یاد شده باشد.
2- قوله وکذا عبد النبی أی وکذا یحرم التسمیه بعبد النبی أی لإیهام التشریک أی أن النبی شریک الله فی کونه له عبید وما ذکر من التحریم هو معتمد ابن حجر
أما معتمد الرملی فالجواز وعبارته ومثله عبد النبی علی ما قاله الأکثرون والأوجه جوازه لا سیما عند إراده النسبه له صلی الله علیه وسلم (إعانه الطالبین للدمیاطی ج۲ ص ۳۳۷ ط دار الفکر بیروت.)
وی که گفته است ” عبد النبی” مقصود وی آن است که حرام است نامگذاری به عبد النبی زیرا توهم شرک دارد ؛ یعنی پیغمبر شریک خداست در اینکه مردم عبادت وی را می کنند . و حرام بودن این نامگذاری نظر ابن حجر است . اما نظر رملی جواز است
عبارت وی چنین است که :
ومانند اینهاست عبد النبی طبق نظر اکثر و نظر درست جواز است ، مخصوصا اگر مقصود نسبت دادن خود به رسول خدا باشد .
شبیه همین مطلب در کتاب حواشی الشروانی ج ۹ ص ۳۷۳ ط دار الفکر بیروت و حاشیه الجمل علی شرح المنهج لسلیمان الجمل ج۵ ص ۲۶۶ ط دار الفکر بیروت و… نیز آمده است .
