قهر؛ گناه کبیره
(گفتاری از استاد حجت‌الاسلام‌والمسلمین فرحزاد)
قهر کردن از گناهان کبیره است و تعابیر تند و قابل‌تأملی در روایات اسلامی در مذمت قهر آمده است. برخی از این تعابیر در احادیث و روایات از این قرار است:
«دو مسلمان و مؤمنی که با هم قهر کنند، مؤمن و مسلمان واقعی نیستند.»،
«آتش جهنم به دو مسلمانی که با هم قهر کنند، نزدیک‌تر است.»،
«قهر کردن مانند ریختن خون یک مؤمن است.»
و روایت‌های دیگر که همگی نشان‌دهنده تبعات تکان‌دهنده قهر هستند. مرحوم دولابی در این خصوص می‌گفت: من در خانه‌ای که اعضای آن با یکدیگر قهر باشند، نمی‌توانم بخوابم؛ چراکه رحمت خدا از آن خانه دور می‌شود. مؤمن باید در مواجهه با ظلم، در قدم اول از راه صحیح و قانونی و شرعی برای احقاق حقش تلاش کند، اما اگر شرایطی پیش آمد که مؤمن از راه صحیح و قانونی و شرعی نتوانست احقاق حق کند، چند راه وجود دارد:
یک‌راه این است که آن را به خدا واگذار کند. راه دیگر این است که بدانیم ظالم وسیله امتحان ماست. همه امور دست خداست و در پس این قضا و قدر تلخ، حکمت‌ها و مصلحت‌هایی وجود دارد؛
بنابراین ظلمی که در حق ما می‌شود ما را با شکست دلمان به یاد خدا می‌اندازد یا گاهی ما را از شرک نجات می‌دهد و به ما تلنگر می‌زند که امیدمان تنها به خدا باشد. باید باور کنیم که اگر کسی کار خیری می‌کند، خیرش به خودش می‌رسد و اگر کار شری انجام می‌دهد، شرش به خودش بازمی‌گردد.
