مثل خورشید
خورشید به گل، حبات و طراوت می بخشد، رشد و شکفتگی و شکوفایی ارزانی می کند، بی آنکه از گل چیزی بخواهد.
خورشید به گل چه حاجتی دارد؟ و یا گل چه حاجتی از خورشید را می تواند مرتفع کند؟ بخشندگی خداوند نیز همین گونه است.
او خورشیدوار بر هستی می تابد بی آنکه از هستی چیزی بخواهد.
بخشش او تنها و تنها ریشه در مهر و عشق و عنایت به بندگان خود دارد.
از این رو او را «رحمن» و «رحیم» می نامیم. «رحمن» یعنی بخشنده.
و «رحیم»، یعنی کسی که بخشش او ریشه در رحمت و مهر دارد و نه هیچ چیز دیگر.
و این دو نام ریشه و اساس همه‌ی نام‌های الهی است. او ستار و پوشاننده است، چون رحمان و رحیم است و غفار و آمرزنده است، چون رحمان و رحیم است.
از این رو اگر چه نام «الله» شامل تمامی نام هاست حتی نام رحمان و رحیم ولی باز این دو نام را در کنار نام الله قرار داده و می گوییم:
بسم الله الرحمن الرحیم
